NK Marathon MTB Bart Brentjens Challenge

Eijsden, 8-10-2017

 

Vandaag was het dan zover, de wedstrijd waar ik zowat het hele jaar naartoe heb gewerkt, het NK Marathon MTB in Eijsden. Dit ging gepaard met ups, downs en veel bandenpech. Op zaterdag in alle rust alvast afgereisd om mezelf optimaal voor te kunnen bereiden. In de nacht nog een flink pak regen wat het een extra zware wedstrijd zou gaan maken. Iets wat ik graag heb!

 

Ook in de ochtend bleef het voorspelde droge weer weg en regende het gestaag door. Mooi, dat zat in ieder geval alvast goed, daarbij nog de aanwezigheid van al mijn naasten en verzorging op elke post. De randvoorwaarden waren dus optimaal. Nu de start, hoe ouder hoe verder je naar achter op mag stellen, nog overleven. Deze was niet al te best, maar ik zat in ieder geval in de buurt van een aantal concurrenten. En aangezien mijn diesel altijd pas in deel 2 aanslaat, was er nog niets verloren. Door het tegelijk starten van alle categorieën is het erg onoverzichtelijk van waar je nu precies rijdt.

 

Ik had moeite met de snelle stukken, op de klimmen kon ik veel makkelijker volgen. Na 20 kilometer kon de eerste tussenbalans worden opgemaakt. Ik reed op plek 4 in mijn categorie op een 40 seconden van de leider. Voor mij het sein om een tandje bij te gaan schakelen, ik voelde dat ik warm begon te draaien. Maar vrij snel na de post hoorde ik in een afdaling bij elke wielomwenteling gesis en zag een straaltje latex voorbij spuiten. Ik hoopte erop dat de latex het gat zou dichten, maar helaas, de eerstvolgende klim kon ik nog rijden, maar de daaropvolgende afdaling raakte mijn velg al de stenen. Noodzaak om te stoppen en een binnenband te steken.

 

Na 6,5 minuut, ontelbaar gepasseerde bikers en koude spieren kon ik mijn weg weer vervolgen. Er speelt dan van alles door je koppie, waarom ik, waarom nu… Het duurde even voordat ik weer in mijn ritme kwam en mezelf kon herpakken. Toch maar proberen het beste ervan te maken. Maar na ruim 50 kilometers op post 2 kreeg ik te horen dat ik op plek 9 a 10 reed bij de masters, daar wordt je niet vrolijk van. Wel bleef ik renners inhalen, wat mij het idee gaf dat ik niet helemaal stil stond.

 

Na al die arbeid vooraf kon ik het mezelf niet verkopen om op te geven. De diesel begon nu echt aan te slaan, de kilometers vlogen onder de wielen door en na 78 kilometer op post 3 bleek ik al opgeschoven te zijn naar plek 5 a 6. Was moeilijk te zien voor de verzorgers omdat alles onder modder zat. Later bleek met een achterstand van 13 minuten op de eerste master 40+. Dat niet wetende gaf het me toch de moed om nog eens vol op de pedalen te gaan staan.

 

Ik bleef renners inhalen, geen idee van welke categorie, nummers waren simpelweg niet zichtbaar. Inmiddels veel de regen weer met bakken uit de hemel. Nog meer moraal, ik bleef stug op de pedalen duwen. Schakelen ging bijna niet meer door de vele bagger, dus op de zware plaat omhoog terwijl de remblokken inmiddels ook op waren. Man man, wat een wedstrijd. Zeker toen ik na 98 kilometer kreeg te horen dat ik nog maar 4 minuten achterstand had op de leider, en nog mooier, dat ik op de 2de plek was belandt!

 

Echt versnellen ging bij mij ook niet meer, maar het tempo wat ik had was nog hoog genoeg om links en rechts nog renners uit andere categorieën op te pikken. Helaas was het niet genoeg, en strandde ik op 1’12” op plek 2. Na de ergste modder verwijdert te hebben, zodat Thijs papa ook weer kende, kon ik met gemengde gevoelens de zilveren medaille in ontvangst gaan nemen. Dit omdat ik voor de winst ging, van de andere kant ben ik uit verloren positie toch nog naar zilver kunnen rijden.

 

Voor nu zit het seizoen erop, kan na dit bewogen jaar alles even bezinken. En gaan we ons beraden over het vervolg.

MTB Marathon Langenberg

Bruchhausen, 1-10-2017

 

1,5 week geleden was daar plots een peesontsteking aan mijn enkel. Zo vlak voor het NK Marathon zorgde dat voor de nodige hoofdbrekens, rusten/of toch niet!? Dan stond er vandaag ook nog de finalewedstrijd van de Sforz-Cup, finalewedstrijd van de Nutrixxion Cup en de laatste test voor het NK op het programma. Dit alles tijdens de MTB Marathon van Langenberg over 102 kilometer en 2800 hoogtemeters.

 

Na lang twijfelen/dubben besloten we zaterdag op het laatste moment toch af te reizen. Het hotel en de inschrijving waren immers geregeld, en als ik last zou krijgen, dan zou het een DNF worden, alles met het oog op het NK Marathon van volgende week. Wat laat kwamen we aan, en voordat we Thijs en onszelf slaap klaar hadden was het 23:30 uur.

 

Na een uitgebreid ontbijt, vertrokken we snel naar het zonnige Bruchausen alwaar de start zou zijn voor 3 ronden ploeteren! Want waar het vandaag prachtig weer was, viel het gisteren met bakken uit de hemel! We starten tegelijk met de mittelstrecke rijders welke maar 2 ronden hoefden te rijden. Lastig, omdat je goed op moest letten wie nu werkelijk je tegenstanders waren.

 

Mijn start was prima, kon goed mee met de eersten. Het tempo lag ook niet extreem hoog, wat resulteerde in een enorm lint van kleurrijke renners. Ik schoof wat op naar voren, en op de eerste wat steilere klim begon het dan echt. Al snel vielen er gaten in de groep en ik moest flink op mijn tanden bijten om bij de eerste groep te blijven.

 

Uiteindelijk moest ik ze toch echt laten gaan, en kwam ik in een mooi 2de groepje van 3 te rijden met 2 mittelstrecke rijders. Hiermee gingen we ook de 2de ronde in, waar al vrij snel een groep van 4 man (2x mittel + 2x lang) aan kwam sluiten. De eerste 4 waren duidelijk te sterk, en zo restte ons de strijd voor plek 5.

 

Het parcours kende een vreselijke slotklim van 1800 meter tegen 11% gemiddeld. Daarna nog een lange afdaling naar de finish. In die 2de ronde wisselde onze groep regelmatig. Belangrijkste voor mij was dat ik geen moment aan mijn enkel dacht, en dus ook geen hinder hiervan ondervond. Bij ingang van de laatste ronde kon onder de luide aanmoedigingen van Lot & Thijs een tussenbalans opgemaakt worden, de mittelstrecke rijders waren er nu immers tussenuit. Met 2 man reden we voor plek 4, niet verkeerd!

 

Ik kon goed tempo blijven rijden en ruim voor de slotklim speelde ik mijn vluchtmakker kwijt. Snel had ik een mooie voorsprong welke ik op de slotklim zou gaan verdedigen. Maar daar kwam ik de man met de hamer tegen, ik moest een tandje terug schakelen. Waarschijnlijk door mijn snellere start. Uiteindelijk wist ik hem toch te overwinnen om zo richting Bruchausen af te dalen en de 4de plek overall,  1ste plek Masters 40+, 1ste plek Sforz Cup en de 2de plek Nutrixxion Trophy binnen te halen! Geen spijt dus om af te reizen!

 

Volgende week dan het NK Marathon in Eijsden, tevens mijn seizoensafsluiting. 

MTB Gallahaan Trail

Oppenhausen, 16-09-2017

 

Na een heerlijk nachtje slapen aan de Moezel moest vroeg worden op gestaan om op tijd aan de start (9:00 uur) te staan van de MTB Gallahaan Trail Marathon in Oppenhausen. 100 kilometer & 3000 Hoogtemeters zouden we voor de wielen krijgen in deze “on”Duitse marathon. Waar we normaliter veel snelle schotterpaden onder de wielen krijgen, zijn hier de stijgingspercentages veel hoger. En is het aandeel niet-lopende-grasstroken ook erg hoog. Met de regenval van de afgelopen dagen zou het een zware koers worden wara goed indelen een vereiste is om op het einde nog wat over te hebben.

 

Gelukkig waren de weersomstandigheden vandaag wel goed, koud, maar een stralend zonnetje! Eenmaal in het startvak, zag ik Deens kampioen & prof Soren Nissen staan. In dit veld een klasse apart, en zo leek het erop dat we voor plek 2 gingen strijden. Na de korte startlus kon aan de grote ronde begonnen worden met eerst een afdaling voordat er echt geklommen moest worden.

 

Aan de voet van die eerste klim (1600 meter tegen 9%) dus nog een omvangrijke groep waar ik mooi voorin zat. In deze klim werd het groepje snel kleiner, en na de daaropvolgende afdaling waren we nog met een man of 6 om de volgende puist (1000 meter tegen 13%) aan te vallen. Hier ging het tempo omhoog, reed Nissen met nog 1 coureur weg en kwam ik daar achter alleen te rijden.

 

Daarna volgde een relatief makkelijker stuk. Er vormde een Nederlandstalig groepje met Pennings en Finoulst. Hier viel de renner die met Nissen mee probeerde te gaan terug en moest ook weer bij ons lossen. Ik kwam snel in mijn ritme en besloot de “jonge honden” het tempo te laten maken. Bij de eerste pauze stond Nissen op zijn gemak een plasje te doen om nadien weer bij ons aan te pikken, voor hem een trainingsritje zonder tegenstand…

 

Nu bleef hij wat langer bij ons, om uiteindelijk weg te rijden met Finoulst. Ik kwam samen met Pennings in de achtervolging, om even verderop Finoulst weer op te pikken, Nissen was definitief gevlogen. Het stuk wat dan volgde bleef de situatie ongewijzigd, ik kon me goed handhaven, maar reed nog net niet maximaal. Op een kilometer of 65~70 merkte ik dat de felheid bij mijn companen er een beetje afging. Op een glooiend stuk door de weilanden gooide Finoulst dan ineens het tempo omhoog, ik moest een gaatje laten en Pennings kwam geparkeerd te staan.

 

Ik kromde mijn rug om weer terug te keren bij Finoulst. Dit lukte niet meteen, maar ik bleef hem wel in het zicht houden. Taai als ik ben, bleef ik tempo maken, om uiteindelijk toch weer terug in zijn wiel te komen. Op de daaropvolgende klim nam ik resoluut de kop om het tempo wat ik had te handhaven. Dit was eerst al genoeg om terug te keren, en nu om Finoulst te lossen! Heerlijk gevoel, ik kreeg meteen een “boost” om door te gaan. Zo kon ik mijn voorsprong uitbouwen tot uiteindelijk een dikke 3 minuten op Finoulst en 20 op Pennings.

 

Zo kwam ik 3 minuten achter Nissen als 2de Overall en als eerste Senior 2 over de streep! Een mooie opsteker na alle pech van de voorgaande weken. Een mooi resultaat tijdens een erg leuke maar zeer zware marathon. De volgende wedstrijd is de Marathon van Langenberg, tevens laatste wedstrijd van de Sforz-Cup welke ik met een goed resultaat nog zou kunnen winnen.

Vulkanbike Daun

Daun, 09-09-2017

 

Zaterdag stond de Vulkanbike in Daun op het programma. Met wederom een nieuwe band om de velg, ik heb aandelen in Schwalbe, ben ik vrijdags alleen richting Daun gereden. Waarom dan weer Schwalbe monteren vraag je je af, nu, ik heb 2 jaar zonder lek op die banden gekoerst, dus de lekke banden van de afgelopen weken schaar ik onder pure pech.

 

In de nacht van vrijdag op zaterdag had de aanhoudende regen zijn best gedaan er een mooi modderparcours van te maken. Gelukkig waren de voorspellingen voor tijdens de wedstrijd wat beter. Mezelf toch van een extra laagje kleding voorzien om het gekoukleum a-la-Nordenau te voorkomen, goede keus achteraf gezien.

 

Net voor de start begon het echter weer te regenen, en ik besloot ditmaal zo lang mogelijk in de auto (vlak bij de start geparkeerd) te blijven omdat ik geen verzorging om mijn jas/regenjack aan te pakken bij me had. Om dan 5 minuten voor de start dan in wedstrijdkloffie mezelf op een van de voorste rijen proberen te wurmen van de 300 deelnemers. Niet mijn stijl, maar ditmaal noodzaak, en het lukt me wonderwel om op rij 2 te staan.

 

Vanaf de start even naar beneden door Daun om meteen aan de eerste lang klim te beginnen. Hier reed een kopgroepje met sterke mannen weg, ik zat een beetje opgesloten achterin de omvangrijke groep 2. Hier kon ik langzaam opschuiven, om zo met een aantal renners proberen aansluiting te krijgen met de kopgroep die in het zicht bleef. Na een niet te steile afdaling kon in de volgende klim wonderwel de aansluiting gemaakt worden met de kopgroep. 7 man in totaal nu, met een flinke achtervolgende groep.

 

Zo zat ik na 20 van de 100 kilometer & 2300 hoogtemeters op de eerste rij van de koers. Op de volgende iets steilere klim werden de verschillen snel zichtbaar, hier ging het echt te snel voor me. Ik moest een gaatje laten samen met nog 1 renner. Ik besloot wel tempo te blijven rijden om niet teveel man terug te laten komen. Helemaal alleen was ook geen optie gezien het relatief snelle parcours, maar een te grote groep rijdt ook onrustig. Uiteindelijk vormde zich een mooi groepje van 5 waar ik in het begin de kat uit de boom keek.

 

Halfweg koers moest tijdens een steile klim Freddie lossen, mijn concurrent in de Sforz Cup, wat mij deed besluiten om bovenaan op het valsplat stuk nog eens flink op de pedalen te gaan staan. Zo vervolgden we met 4-en onze weg en werd mijn aandeel op kop aanzienlijk. Ik begon er ook steeds beter in te komen. Maar sterk genoeg om mijn kompanen te lossen was ik niet.

 

De laatste 10 kilometer wilde ik dit toch gaan proberen, maar was simpelweg niet goed genoeg hiervoor. Soms bungelde er wel een op een gaatje, maar die sloot in de afdaling dan weer vlotjes aan. Dan maar alles op het laatste “poefje” van 500 meter lang met een gemiddeld stijgingspercentage van 7%. Gezien mijn sprintcapaciteiten niet ideaal, maar ik was uiteindelijk toch sterk genoeg om te strijden voor 6de plek. Helaas net niet sterk genoeg om die ook binnen te halen, maar met een 7de plek overall mag ik niet ontevreden zijn.

 

Als je dan 3de wordt in je leeftijdscategorie achter erkende mannen als Bas Peters en Ramses Bekkink, moet je tevreden zijn. Na lang wachten in inmiddels het zonnetje, kon dan eindelijk via de huldiging aan de lange solo terug reis begonnen worden. Nadat thuis alle modder weer opgeruimd was, kon ik moe maar voldaan om een uur of 9 op de bank ploffen.

 

Komende zaterdag ga ik vrolijk weer terug naar Duitsland om de Gallahaan Trails te rijden. Een haast on-Duits zware marathon met 3000 hoogtemeters op 100 kilometer. Hopelijk geraak ik deze week eindelijk eens van mijn aanhoudende verkoudheid af, zodat ik de laatste stapjes richting topvorm voor het NK kan maken!

MTB 3-Taler Marathon

Titmaringhausen, 02-09-2017

 

Anderhalf weekje vakantie in Medebach, onder de rook van Winterberg, zorgde ervoor dat ik deel kon nemen aan de 3-Taler Marathon van Titmaringhausen. Een klein gehucht op zo’n 14 kilometer van Medebach. Na een weekje nagenoeg niet fietsen, maar “papa, ik wil zwemmen!”, zat ik onder de blauwe plekken van de glijbanen en speeltoestellen. Maar dat woog niet op tegen de enorme pret die Thijs er zienderogen aan beleefde!

 

Zaterdagochtend mezelf dan voor bereidt op de 101 kilometer en 2400 hoogtemeters tellende marathon. Thijs en Charlotte achterlatend in het zwembad, zou ik mezelf wel redden. Gelukkig waren de weergoden ons gunstig gezind en op een paar spetters na zou het droog blijven.

 

Er zou een startlus van 6 kilometer gereden worden, waarna 3x de grote ronde afgelegd diende te worden. Na de startlus hing ik nog achteraan de kopgroep. Waarna op de eerste klim van de grote ronde 2 man wegreed en ik in de achtervolgende groep van 5 in totaal kwam te rijden. Een heel deel van de eerste ronde nam ik hier de kop voor mijn rekening, de klimmen liepen lekker, de afdalingen nam ik zonder risico.

 

Bij ingaan van de 2de ronde reed ineens 1 man weg, plaspauze bleek nadat ik hem weer had bij gehaald. Maar voor mij geen reden om te wachten. Zo kwam ik na 40 kilometer alleen op plek 3 te rijden. Ik onderhield een stevig tempo aan, nog niet maximaal. Dit was niet genoeg om mijn achtervolgers definitief af te schudden, en na zo’n 65 kilometer sloten er weer 3 terug aan.

 

In de laatste afdaling sloeg het noodlot echter wederom toe, stootlek. Mijn achterwiel stond weer ineens op de velg. Na een vloek toch maar weer zsm de binnenband erin gewurmd te hebben knalde tot overmaat van ramp het rubbertje uit mijn co2 pomp. Dus moest met de handpomp de band met lucht gevuld worden. Nu kon ik eindelijk mijn weg vervolgen. Ik had mijn auto langs het parcours geparkeerd, net of ik het wist, en zo kon ik snel een nieuwe binnenband mee grissen.

 

Geen idee op welke plek ik nu terecht was gekomen, duurde het even voordat ik het ritme en de motivatie had gevonden om weer vol door te gaan. De laatste ronde moest immers nog volledig afgelegd worden. Deze ronde was vooral een gevecht tegen mezelf, ik zag niemand meer voor of achter me. Tot overmaat van ramp moest ik mijn 2de reserveband ook nog gebruiken, weer lek….

 

Teleurgesteld bolde ik over de finish waar ik de speaker om hoorde roepen dat ik toch nog 7de was geworden en 2de master 40+. Maar er had natuurlijk nog veel meer in gezeten, zeker gezien de toch nog kleine tijdsverschillen met de renners voor me. Navraag bij de organisatie over wanneer de huldiging plaats ging hebben, normaliter altijd erg lang wachten, gaf dat mij de tijd om Charlotte en Thijs op te halen zodat zij deze huldiging ook bij konden wonen.

 

Maar ook dit was me niet gegund, want bij terugkomst, bleek deze reeds te zijn geweest. Gelukkig was de organisatie zo vriendelijk om een persoonlijke huldiging voor mij te voorzien zodat ik toch nog samen met Thijs mijn trofee op het podium in ontvangst kon nemen. Want papa mocht niet thuis komen zonder op het podium te hebben gestaan.

 

Hopelijk hebben we de pech nu wel achter de rug, komende week is de 5de wedstrijd van de SforzCup in Daun. Kijken hoe het me in deze erg sterk bezette wedstrijd zal vergaan.

SKS Sauerland Marathon

Grafschaft, 19-08-2017

 

Na de barre omstandigheden van vorige week in Nordenau ben ik dit weekend onder betere omstandigheden samen met Paul af gereisd naar Grafschaft, om de hoek bij Nordenau! 109 kilometer en 2880 hoogtemeters kregen we hier voor de wielen.

 

Met een sterk & groot deelnemersveld zou het een zware strijd gaan worden. En een lastige, omdat de langstrecke tegelijk mocht starten met de mittelstrecke. In het begin dus onduidelijk wie je concurrenten zijn en wie niet. Gewoon rijden voor wat ik waard ben was dan ook mijn insteek.

 

Na de start meteen een lange klim waar ik de eerste renners wat moest laten lopen. Maar ik vatte al snel plek in een mooi groepje van 5 waar ik net aan kon blijven hangen. Afgelopen jaren was het dan het eerste uur afzien om bij te blijven, om er dan pas goed in te komen. Maar met de nieuwe trainingsaanpak kom ik sneller in de juiste “flow”.

 

Echter voelde ik na 20 kilometer in een snelle afdaling mijn achterkant wegschuiven. Even tussen de benen gekeken zag ik een platte band. Na een ferme vloek, zo snel mogelijk een binnenbandje gestoken, om mijn weg te vervolgen. Omdat de wedstrijd nog maar net was begonnen val je enorm ver terug, en een goed resultaat zet je meteen uit je gedachten. Jammer, want de positie waarin ik reed was uitstekend…. Maar ach, we zijn nu toch hier, dus er maar een ferme training van maken.

 

Zo gezegd zo gedaan, de mentale knop omgezet, en ik kon aan een 90 kilometer lange inhaalrace beginnen. Telkens zag ik weer renners voor me waar ik naar toe kon rijden, even aanklampen en weer verder. Geen idee op welke plek ik reed, maar het ging nog steeds goed vooruit gezien het feit dat ik renners bleef inhalen.

 

Bij het aanpakken van een verse bidon bij het ingaan van de 2de ronde wist Paul mij te vertellen dat ik inmiddels weer op plek 14 reed. Tempo handhaven, goed eten en drinken, en proberen in de top 10 te komen werd het doel. Dit doel kwam langzaam dichterbij, en met nog 20 kilometer te gaan wist ik de nummer 10 in koers te achterhalen.

 

Inmiddels was het half bewolkte weer omgeslagen en kregen we een paar fikse regenbuien op ons dak. Gelukkig was het er niet koud bij en bleef het tempo er goed in. Ik wist nog 2 plekken op te schuiven en kreeg zelfs nog zicht op een groepje van 3! Hiervoor was de wedstrijd echter net te kort, en zo finishte ik na 4 uur en 50 minuten op de 8ste plek overall en 3de in mijn leeftijdscategorie. Zo mocht ik toch nog mee op het podium en zie je maar dat je nooit op moet geven!

 

Na de huldiging kon aan de 300 kilometer lange terugreis begonnen worden. 21:15 uur thuis, alle smerige spullen nog opgeruimd, fiets gepoetst, band hersteld waarna het 24:00 uur was eer dat ik op de bank neer kon ploffen na een lange vermoeiende maar mooie dag! Op naar de volgende!

Kahler Asten Marathon

Nordenau, 12-08-2017

 

Na een periode van rust zijn we weer een paar weken onderweg om een stevige basis te leggen voor seizoenshelft twee. Dan is zo’n eerste wedstrijd altijd weer aftasten en vooral zwaar. En zwaar zou hij door de weersomstandigheden zeker worden. Waar het in Nederland lekker weer is geweest afgelopen weekend, was het in Nordenau een heel ander verhaal.

 

Ik ben samen met Lot & Thijs op vrijdag al afgereisd richting ons hotel vlakbij de start. Maar hoe dichter bij de bestemming kwamen, hoe slechter het weer. En dat gecombineerd met een graadje of 12, zou het tot een ware beproeving gaan maken. Na een heerlijk ontbijtje was de start pas om 11:45 uur. Van warm rijden in dit soort omstandigheden is niet echt sprake, zeker omdat je al op tijd in het startvak moet staan om vooraan te kunnen starten.

 

En op tijd stond ik er, mooi op de eerste rij, in droge kledij. Klaar om 77 kilometer door de regen te gaan rijden. Met de start kon ik goed met de eerste meekomen en ik verstopte me een beetje in de groep. We reden een lus van 32 kilometer om daarna via start/finish aan een tweede ronde van 22,5 kilometer te beginnen welke uiteindelijk 2x gereden moest worden.

 

In die eerste lus viel de wedstrijd al vrij snel in de plooi, 1 man leek veruit de sterkste en reed alleen weg. Daarachter een groep van 4, waarna ik kwam te rijden voor plek 6. Het parcours was lastig door de regen, boomwortels glad, de snelle afdalingen zorgden voor veel modder in het gezicht en dus slecht zicht. Die gladde boomwortels kwamen me binnen 10 kilometer al op een schuiver te staan met wat last op de borst tot gevolg.

 

Intussen kwam ik niet echt in mijn gebruikelijke cadans vanwege de koude. Ik zat redelijk verkrampt op de fiets, en het was veelal volgen bij de renners in mijn buurt. Met tweeën begonnen we dan aan de tweede ronde. Hier pikten we 1 man op uit de groep voor ons, viel er 1 terug met een lekke band en sloot er 1 van achteruit aan. Resume: 1 eenzame koploper, 1 achtervolger en dan het groepje van 3 waar ik me in bevond. Inmiddels merkte ik dat ik klappertandend op de fiets zat en de hartslag absoluut niet meer omhoog ging. Het kan dan ook zijn dat ik het wedstrijdverloop niet naar juistheid vertel....

 

De regen bleef ons plagen, en ik hoopte dat ik door kon blijven rijden. De felheid en het doorzetten wat normaal mijn sterke punten zijn, werden vandaag ingewisseld voor een tempo wat ik tot het eind vol zou moeten kunnen houden. Naar het einde van de tweede ronde werd ik in een klim uit de wielen gereden, waarna de ander mij weer moest laten gaan. Zo kon ik op de vierde positie nogmaals hetzelfde lusje gaan volbrengen.

 

Ik had het gevoel dat ik elk moment door hordes renners ingehaald zou worden, maar blijkbaar kampte velen met hetzelfde gevoel als ik. Zeker gezien de grote hoeveelheid uitvallers. Zo kon ik de wedstrijd als 4de Overall en als 1ste Senior 2 finishen, dat is wel zeker!. Nadien meteen onder de warme douche om bij te komen. Handig zo’n hotel vlakbij! Daarna weer terug voor de huldiging, waar ik samen met Thijs een gutschein voor 30 liter bier in ontvangst mocht nemen. Deze gaan blijkbaar netjes bezorgd worden in Berlicum!

 

Na nog een extra nachtje met de familie in Nordenau werden we in de ochtend weer verblijd met een regen. Niet uitrijden dus… Maar na het ontbijt, bezoek aan de indoorspeeltuin, bleek het ook droog te kunnen worden daar. Zo reden we onder een stralend zonnetje weer naar Berlicum. Komend weekend weer terug naar Sauerland om de SKS Sauerland marathon te gaan rijden, hopelijk dan iets beter weer.

Terugblik eerste seizoenshelft

Berlicum, 05-07-2017

 

Nieuwe trainer, nieuwe aanpak, nieuwe leeftijdscategorie, nieuwe kledingsponsor. Daarnaast nog de fine-tuning van mijn voeding op en om de wedstrijden en een heuse inspanningstest om de trainingen te optimaliseren. Hierdoor alleen al een erg leerzaam half jaar voor mij. Onder het genot van een buikgriepje tijd om, iets eerder dan gepland, terug te blikken op seizoen 2017 deel 1.

 

Zoals op de foto's al te zien is rijdt ik dit jaar in de kleding van MB Sportswear. Marc heeft zich bereidt gevonden mij van zijn erg fijne kleding te voorzien. Daarnaast ondersteund Sportvoedingswebshop mij met de voeding en train ik nog wekelijks in het krachthonk bij FysioBerlicum. 

 

Na enkele jaren "zo maar" wat te doen tijdens trainingen, had nu elke training ineens weer een doel. Topvorm tijdens de BEMC en LCMT. Hiervoor heb ik ook voor het eerst wedstrijden als training gereden. De vele kilometers zorgden voor een enorme basis van waaruit ik wat kortere XCO-wedstrijden ben gaan rijden. Qua resultaat slecht, maar uiteindelijk heb ik hier zeker profijt van gehad. Eind april dan eindelijk de eerste marathon, welke ik meteen winnend af wist te sluiten! Dat gaf natuurlijk vertrouwen voor het vervolg.

 

De BEMC dan, een prachtig 3-daags mtb evenement vanuit La Roche met vele toppers aan de start. De echte topvorm was hier nog niet, maar ik wist me goed staande te houden en uiteindelijk 4de in mijn leeftijdscategorie te worden. 2 weken later was de gewenste topvorm er wel, tijdens de LCMT. Dit 3-daags evenement wist ik winnend af te sluiten, met een conditie/vorm die ik nog nooit heb gehad, zo goed!

 

De weken daarna stonden nog wat "losse" marathons op het programma. Maar ik kwam vanuit Belgie terug met een polsontsteking welke 3 weken heeft geduurd. Op de racefiets trainen ging, frustrerend met de vorm die ik had. Eenmaal hersteld heb ik de Rursee marathon nog als 2de (1ste leeftijdscategorie) weten te finishen om van daaruit het Open NK marathon te gaan rijden. Maar ook dit mocht niet zo zijn, buigriep, waardoor ik iets eerder mijn rustperiode in ben gegaan.

 

Kort gezegd een erg leerzaam jaar, met uitstekende resultaten. Een keer niet de gebruikelijke 2-5 klasseringen over de gehele lijn, maar een aantal (winst)pieken ertussen! En als het fysiek ongemak nog wegblijft, ben ik ervan overtuigd dat ik er samen met Aschwin een prachtige tweede seizoenshelft van kan gaan maken. Uiteraard wil ik de steun van Paul en thuisfront niet ongenoemd laten!

 

8. MTB Am Rursee

Einruhr, 25-06-2017

 

Twee jaar geleden was ik hier al eens 3de geworden op de halve marathon. Na 3 weken “mtb-rust” in verband met een ontstoken pols wilde ik het weer een marathon gaan rijden met het oog op de 4de wedstrijd in de SforzCup van volgende week. Op het allerlaatste moment ingeschreven en snel een hotel in de buurt geregeld. Samen met Paul kon ik zo in alle rust naar de start toe werken.

 

In de nacht was het behoorlijk gaan regenen/miezeren. En op het moment dat we in het startvak stonden werden ineens de hemelsluizen open getrokken. Dit hield na de start nog even aan, waarna het resterend deel van de marathon onder steeds betere omstandigheden verreden werd.

 

Ik kon van het begin af aan goed volgen in de voorste gelederen. Op de klimmen nam ik zelf steeds het initiatief, op 95% reed ik telkens naar boven. Om op de tussenstukken waar de wind vrij spel had mijn krachten wat te sparen door wat meer in het wiel te kruipen. Want ondanks mijn inspanningen bergop, bleven we met 6 man bij elkaar.

 

De marathon bestand uit een ronde van 48 kilometer welke 2x gereden moest worden. Ongeveer op de helft van de eerste ronde reed er een lek, waardoor we met 5 man overbleven. Ik voelde me goed, kon goed blijven eten en drinken, en zag het resterend deel van koers vol vertrouwen tegemoet. Ik verplichtte mezelf niet TE enthousiast te koersen, om in ronde 2 ook nog wat over te hebben.

Met ingang van die tweede rond speelde we weer iemand kwijt, waardoor we met 4 man verder konden. Een podiumplek kwam nu wel erg dichtbij. Op de klimmen bleef ik op kop rijden, nu soms tegen mijn maximum aan. Twee man volgende gezwind, de 3de kreeg het wat lastiger. En uiteindelijk moest hij er ook af, zodat met 3-en de strijd voor de podiumplekken beslecht kon gaan worden.

 

Met nog 20 kilometer te gaan moest voor de tweede maal een korte maar oh-zo-steile skipiste over gras opgereden worden. Hier ging een van de twee op de pedalen staan, waarop de ander meteen moest passen, en ikzelf een gaatje moest laten van een 20-tal meters. Dat maak ik bovenop wel goed dacht ik nog, maar eenmaal, hoorde ik via de speaker ter plekke de naam van deze kerel. Toen wist ik meteen hoe laat het was, en inderdaad, hij zette flink door en verdween langzaam uit mijn zicht.

 

Robert Mennen heette deze beste man, welke het niet vreemd is om op het hoogste schavotje plaats te nemen. Ik hield het tempo zo hoog mogelijk, wat wel resulteerde dat de andere niet meer terug kon komen. Het werden uiteindelijk 20 slopende kilometers waar ook nog eens behoorlijk wat tragere renners gepasseerd moesten worden.

 

Ik kon mijn voorsprong uiteindelijk uitbouwen naar 1 minuut op de finish, waar ik wel een achterstand van een kleine 2 minuten op Mennen had. Zo passeerde ik tevreden als 2de overall en als 1ste senior 2 de finish. Na een welverdiende douche kon het lange wachten beginnen op de prijsuitreiking. Maar onder een stralend zonnetje en het genot van een cappuccino & koffie wisten schoonvaders en ik de tijd wel te overbruggen.

 

Volgende week zaterdag in Amerongen is weer een hele andere koers, maar het resultaat van vandaag geeft me wel vertrouwen dat ik daar ook een mooie uitslag kan rijden. Om daarna meteen een wedstrijdloze periode in te lassen. Even pas op de plaats om daarna weer op te gaan bouwen richting seizoenshelft 2. 

Luxemburg Cycling & Mountainbike Tour

Houffalize, 26 t/m 28-05-2017

 

Nadat ik 2 weken geleden de 3-daagse BeMC als "opwarmer" gereden heb, was het dit weekend tijd voor de LCMT. Wederom een 3-daags mtb evenement, met 3 etappes vanuit Houffalize. In totaal moesten 280 kilometer & 7300 hoogtemeters overwonnen worden. Voorgaande editie wist ik hier een mooie 2de plek te behalen, dit jaar wilde ik voor een treetje hoger gaan. Ik ben alleen afgereisd richting Houffalize en waar we vorig jaar nog 5 kilometer van start/finish verbleven, had ik er dit jaar voor gekozen om in het hotel gelegen aan de de start/finish te overnachten.

 

Etappe 1: 86,6 Kilometer & 2522 Hoogtemeter

 

Onder prachtige weersomstandigheden kon ik mezelf opmaken voor de eerste van 3 zware etappes. De eerste dag is altijd nerveus, tegenstanders bekijken. Wie zijn de concurrenten, hoe zouden de benen zijn, etc. Na het startschot van 10 uur zou alles snel duidelijk worden. Mijn strategie is zoals gebruikelijk de kat wat uit de boom te kijken.

 

Na de geneutraliseerde zone wachtte ons meteen de eerste klim, welliswaar over asfalt, maar toch meteen de hartslag de hoogte in. Ik settelde me achterin de eerste groep om zo energie te sparen. Na enkele kilometers was er mooi groepje gevormd waarmee lekker door werd gereden. Echt makkelijk ging het niet, maar in de problemen raakte ik ook niet. Misschien alleen op de oh-zo steile muur van Borzee. Hier moest ik het laatste stuk lopen, terwijl mijn inmiddels nog maar 4 overgebleven medevluchters wel konden fietsen. Bovenop trokken zij meteen door, waar ik me even helemaal dubbel moest plooien om de aansluiting weer terug te vinden.

 

Nadat dat gelukt was kon ik weer op adem komen en begon het steeds beter te lopen. Het voelde weer als vertrouwd aan, kon op tactische plekken het tempo omhoog gooien om uiteindelijk met 3 man over te blijven. Na een relatief vlakker overbruggingsstuk kwamen we weer in de laatste zware zone bij Houffalize aan. Hier moest er een meteen lossen, zodat we met 2 man richting de finish reden. Ik kende dat stukje nog van vorig jaar en wist dat ik de laatste lastige afdaling als eerste in moest gaan. In de klim daar naartoe nam ik de kop, en kan de afdaling als eerste beginnen. Maar in mijn enthousiasme mistte ik een pijl en dus de afslag. Mijn medevluchter riep gelukkig en zo kon ik de schade beperken. Uiteindelijk kwam ik 0,96 seconden tekort voor de etappewinst en dus de leiderstrui.

 

Ik baalde van de gemiste kans, maar van de andere kant hadden we met twee-en de rest van het veld al op 6 minuten en veel meer gezet! Een goed begin was in ieder geval gemaakt.

 

Etappe 2: 100 Kilometer & 2370 Hoogtemeter

 

Vandaag de lange etappe welke ons Luxemburg invoerde. Nagenoeg een kopie van vorig jaar, ik wist dus wat me te wachten stond. In het begin had ik wat moeite om te volgen, maar kon er in het laatste wiel mooi aan blijven hangen. Dat het niveau van de deelnemers wat hoger was bleek wel uit het feit dat de kopgroep nu uit een man of 10 bestond, terwijl we vorig jaar vaak snel met 3 a 4 man waren. In een rotsachtige afdaling reed mijn grootste concurrent zijn band kapot, er werd wat getwijfeld, maar koers is koers. Ik nam wat meer initiatief om de gang erin te houden.

 

Na die eerste heuvelzone kwam het vlakkere deel de grens over. Hier werd keurig samengewerkt, en ik werd in een spreekwoordelijke zetel naar het technische middendeel geloodst. In de eerste steile klimmen ging ik eens goed op de pedalen staan, en kwamen vrij snel met 4 man los. Vanaf dan werd het een onoverzichtelijke hectische koers. Wij reden verkeerd (kostte me 5,5 minuut volgens strava), en eenmaal terug op het parcours heb je er geen idee van op welke plek je dan rijdt en/of mijn concurrent me inmiddels weer gepasseerd was.

 

Vanaf dan koos ik ervoor om niet meer om te kijken en het tempo de hoogte in te gooien. Een soort van gecontroleerd alles of niets. Snel kregen we te horen dat we 5 minuten achter lagen op de nieuwe kop van de koers. Mijn 3 vlucht makkers gaven het 1 voor 1 op om mijn wiel te houden. Ik begon ook weer renners op te pikken. De moraal was weer helemaal terug, en het leek wel of ik kon blijven gaan! Zelfs de afdaling naar Clervaux waar ik als onervaren downhiller vorige editie nog moest lopen ging nu soepeltjes al fietsend.

 

Wederom haalde ik een renner in, welke mij wist te vertellen dat hij 2de lag in koers. Nu niet meer dacht ik nog, en ging meteen weer door. Wat nu volgde was het open stuk terug richting Houffalize. Hier kreeg ik nog met een lekke band af te rekenen, maar het deerde me niet, ik zat helemaal in de juiste flow. Na het maken kon ik nog steeds blijven gaan, ik had echt superbenen vandaag. En met nog 15 kilometer te gaan kreeg ik ineens de eenzame koploper in het vizier, weer een energieboost!

 

Ik sloot aan, en na de eerst volgende klim keek ik onder mijn arm door, en zag dat ik de nieuwe eenzame koploper was! Die laatste kilometers vlogen voorbij en kon zo de etappe op mijn naam schrijven. Naar later bleek had ik ook een enorme slag in het klassement geslagen. Uiteraard de nieuwe leider, met 15 minuten voorsprong op de nummer 2 en 16 minuten op de nummer 3. Nu mocht ik de gele leiderstrui in ontvangst nemen bij de huldiging, super!

 

In de avond nog een nieuwe band erop gelegd. En voor het slapen gaan toch maar een extra binnenband onder mijn zadel bevestigd. Het zou me niet gebeuren morgen, om zonder reservemateriaal komen te staan, voor gevoel....

 

Etappe 3: 92,3 Kilometer & 2414 Hoogtemeter

 

Na een wederom goede nachtrust voelde de benen niet eens zo heel slecht aan. Vol vertrouwen stond ik dan, in de leiderstrui op de eerste rij, machtig mooi gevoel!! Ik kon vandaag meteen goed volgen ondanks het hoge tempo wat een van de mannen ons oplegde in het begin. Hierdoor kwamen we als snel met vieren te rijden. Voor mij geen enkele aanleiding om kopwerk te doen, gewoon volgen was voorlopig het motto.

 

Dit ging goed totdat ik na 20 kilometer een vervelend sissend geluid hoorde. Het zal toch niet waar zijn he.... Maar jawel, achter wederom lek, waarna we meteen een rotsafdaling in een beek indoken. Ik dacht, tot beneden, en als de latex zijn werk dan niet gedaan heeft stoppen om een binnenband te steken. Maar halfweg voelde ik de velg al op de stenen knallen. Meteen gestopt om erger te voorkomen. En dan, dan moet je rustig blijven, wiel eruit, band half eraf, binnenband erin, band erop. Band erop ja, dat moet je eens proberen als je handen en wiel/band vol met latex en modder zitten. Dan nog de stress erbij om snel verder te willen, duurde het een eeuwigheid voordat ik het voor elkaar had (8 minuten volgens Strava). Patroon erin en verder, rustig blijven en bergop vol gas om bergaf wat gecontroleerder te rijden om nogmaals lek te voorkomen.

 

Omdat het vrij in het begin was werd ik door enorm veel renners gepasseerd. In mijn inhaalrace moesten deze er 1 voor 1 weer aan geloven. Maar ik moest dus alles zelf opknappen geen idee hebbende hoe groot mijn achterstand op de 3 koplopers was. Deze laatste etappe was opgebouwd uit 3 lussen van circa 30 kilometer rondom Houffalize. Na de eerste lus hoopte ik bij doorkomst mijn achterstand te horen, maar helaas. Zo bleef ik met dubbele onzekerheid koersen, hoever lag ik achter, en zou mijn band het houden, niet fijn...

 

In de tweede lus begon ik dan eindelijk wat renners in te halen die normaal redelijk voorin reden, maar wat is nog normaal op zo'n 3de dag. Het sterkte me wel, totdat ik ineens weer plat stond vanachter, nu was de latex weg en mijn band droog, en kostte de bandenwissel me waarschijnlijk 1 minuutje. Nu werd het helemaal zenuwslopend, geen reservemateriaal meer. Nog voorzichtiger naar beneden, en nog beter opletten op doornstruiken.

 

De tweede lus was inmiddels ook geslecht, en vrij snel kreeg ik een van de eerdere koplopers in het vizier! Dat gaf me weer een opleving. Ik passeerde hem en hij probeerde me gerust te stellen over de achterstand op de kop. Maar mijn zorgen waren meer mijn banden. Ik kon me niet herinneren wanneer ik voor het laatst lek reed, en nu al 3x in 2 dagen, de vloek van de leiderstrui?? Al snel loste ik hem en kon op zoek naar de nummer 3 in koers.

 

En ook deze man wist ik te achterhalen en achter te laten. Mezelf toch nog naar plek 3 geknokt, met zicht op meer!? Nee, ik nam geen enkel risico meer, en heb zelfs stukken gelopen met de fiets op de schouder op de plekken weer veel struiken met pikkers op de pad lagen. Heelhuids de finish bereiken was mijn hoofddoel, niet de etappe uitslag. Gelukkig bleef ik van verdere pech bespaard, en kwam enorm opgelucht en totaal leeg geknokt over de finish. Het bleek ruim voldoende voor de 3de plek in de etappe, en belangrijker, eindwinst in de LCMT!! En wat een voorgevoel om een extra bandje mee te nemen.....

 

Een beetje een gemengd gevoel over vandaag, deze etappe behoudens de eerste 20 kilometer niet lekker op de fiets gezeten. Maar dan toch de euforie van de eindwinst. Ik ben erg blij met dit resultaat, tevens afsluiting van mijn eerste seizoenshelft. Zo kon ik na het in ontvangst nemen van een frisse leiderstrui en 1,5 liter La Chouffe voor de vrouw weer richting Berlicum vertrekken na een enerverend en succesvol weekend! Met enorme files als toetje....

Belgian Mountainbike Challenge

La Roche-en-Ardenne, 12 t/m 14-05-2017

 

Na mijn goede ervaringen vorig jaar in de kleinschaligere LCMT 3-daagse, wilde ik me dit jaar ook eens testen cq. laten zien in een wat grotere koers. De BeMC is een UCI koers voor profs met daarnaast een open klassement voor amateurs en funners. In totaal stonden zo’n 600 deelnemers aan de start in La Roche-en-Ardenne, van waaruit alle 3 de etappes vertrokken om telkens een andere lus inclusief spectaculaire hindernissen aan te doen. Althans voor mij spectaculair gezien mijn nog steeds geringe ervaring, maar je bent nooit te oud om te leren! In totaal zouden we circa 260 kilometer en 7000 hoogtemeter voor de wielen krijgen.

 

Etappe 1: 86,5 Kilometer & 2420 Hoogtemeter

 

In het centrum van La Roche waren 3 startboxen gemaakt, de eerste voor de profs, de tweede voor amateurs welke in voorgaande edities goed had gescoord en de 3de voor de rest van het deelnemersveld. Startvak 3 was op “first come first served base” en zou 20 minuten voor de start open gaan. Ik dacht net zoals in andere marathons 30 minuten voor de start wel op de eerste rij plaats te kunnen nemen, maar niets was minder waar, er stonden al gigantisch veel mannen in. Dus zo moest ik van halfweg het pak renners de brede startklim van 4 kilometer aanvangen.

 

Dit deed ik zeer behoedzaam om mezelf niet meteen op te blazen. De koers was immers nog lang genoeg. Ik schoof vlot op en begon tegen het einde van de klim al tussen de < 200 nummers van de elites te komen. Dat zat dus wel goed. Ook hier kon ik op de klimmen telkens van mannen weg rijden en weer nieuwe renners op pikken.

 

Het middenstuk van de etappe kwam ik in een grotere groep te rijden. Hier heb ik me even wat rustiger gehouden om van de eerder gedane inspanningen te bekomen. Ik had zelfs even moeite te volgen. Maar de diesel sloeg uiteindelijk toch weer aan, en mede door mijn inspanningen ging het tempo weer de hoogte in. Moesten er vervolgens mannen lossen en pikten we stil gevallen mannen vooruit de koers op.

 

Uiteindelijk werden de laatste 20 kilometers weer een lange solo. Ondanks de vele steile hellingen en dito afdalingen voelde ik me goed. Ik had echter geen idee rond welke plek ik inmiddels beland was, maar dat zou snel duidelijk worden aangezien de finish met rasse schreden naderde. Hier verbaasde ik mezelf met een 38ste plek overall, een 6de plek in de Open klasse en een 4de plek in de masters 40+ categorie. Een mooie basis voor de komende 2 dagen.

 

Etappe 2: 98,93 Kilometer & 3094 Hoogtemeter

 

Vandaag de koninginnenrit van de BeMC, het zou een lange zware dag in het zadel worden. Vandaag mocht ik dan in startbox 2 plaatsnemen wat er voor zorgde dat ik meteen verder voorin de koers zat. Waar ik in het begin nog wat plekken op kon schuiven, zat ik al vrij snel op mijn plek. In deze groep, die regelmatig van samenstelling wisselde was ik steevast het laatste wagonnetje.

 

In deze etappe deden we onder andere ook het WorldCup parcours van Houffalize aan. Hiervan had ik links en rechts vernomen dat de afdalingen daar toch wel erg heftig waren. Maar door het afzien om bij de groep te blijven had ik geen tijd om me daar over zorgen te maken. De afdalingen gingen dan ook als vanzelf en voordat ik het wist waren we aan de andere zijde van de vallei al weer omhoog aan het klimmen om met een prachtig uitzicht over dat stukje parcours inclusief vele renners die daar nog aan het rijden waren te kijken. Dat heb je mooi gedaan, dacht ik bij mezelf.

 

In het vervolg ging het steeds weer een beetje beter, maar de kilometers gingen niet zo snel als de dag ervoor. En de echt moeilijke afdalingen moesten blijkbaar nog komen, zoals de “wall of death”, een afdaling door een geultje recht naar beneden: -34%! Ondanks 2 blokkerende wielen ging daar de snelheid toch omhoog. Maar gelukkig kwam ik overal ongeschonden door.

 

Op zo’n 20 kilometer voor de finish een erg steile klim welke voor de renners in mijn buurt, inclusief ikzelf niet te fietsen was. Hier kwam mijn veldritverleden van te pas, lopen met een fiets. Voor mij geen straf, voor de mountainbiker gaat dit altijd gepaard met een ferme vloek. Hier nam ik afstand van mijn groep en dacht boven, die sluiten zo weer aan. Maar blijkbaar was het kruid verschoten en kwam alleen Henk-Jaap Moorlag nog terug. Nog steeds een jonge kerel, maar vroeger een echter topper op de MTB. Samen met hem heb ik de laatste loodjes afgelegd.

 

We haalden nog een aantal mannen in, tot we plots voor de Ourthe stonden. 40 meter breed en geen brug! Met de fiets op de nek al wadend door het heerlijk verkoelende water naar de overzijde. Op social media stond later nog dat de Belgen eindelijk een hindernis hadden waar Mathieu van der Poel niet overheen kon springen, hij nam immers ook deel. En niet onverdienstelijk bleek bij de eindafrekening, hij zou namelijk 2 etappes en het eindklassement winnen. Dan weten jullie meteen tegen welke coureurs ik een ongelijke strijd aan het leveren was!

 

Terug naar het laatste deel van de etappe. De steile klimmen bleven maar komen, er leek geen einde aan te komen. Maar na zo’n 96 kilometer volgde dan de verlossende afdaling naar de finish in de achtertuin van Hotel Floreal, tevens het hotel waar ik met mijn gezinnetje een aantal dagen verbleef. Starten en finishen voor de deur, toch wel erg makkelijk!

 

Hier kon de balans opgemaakt worden van dag 2: een 43ste plek overall, een 9de plek in de Open klasse en een 4de plek in de masters 40+ categorie. In het tussenklassement over 2 etappes dan 7de in de Open klasse en 4de in de masters 40+ categorie. Hier waren de eerste 3 (ex-profs) echt een klasse apart, en zou zonder gekke dingen een 4de plek voor mij het maximaal haalbare zijn.

 

Etappe 3: 74,79 Kilometer & 2481 Hoogtemeter

 

Na een nachtrust die niet geweldig was, de vermoeidheid zat natuurlijk erg in de benen, zag ik wel een beetje op tegen dag 3. Waar ik vorig jaar bij de LCMT nog momenten van rust in kon bouwen omdat ik op kop reed, was het nu van de eerste tot de laatste kilometer koers. De mannen voorin rijden allemaal hard, en hebben allemaal een enorme basis om ook 3 dagen voluit te kunnen koersen. Maar ook zij hadden al 2 etappes in de benen, we gingen er dus weer voor.

 

Nu zat ik meteen op mijn plek in de koers en was het veelal aanklampen. En dit van het begin af aan, het zou dus een zware dag gaan worden. Ik kon me er toch telkens toe zetten om bij mijn groep te blijven, waarmee we zelfs even bij een omvangrijke groep met mooie namen aan konden sluiten. Coureurs die ik de eerste 2 dagen alleen bij de finish had gezien! Zo slecht gaat het dus nog niet dacht ik meteen.

 

Na een lastige passage langs een rivier waar veel over bomen geklauterd diende te worden sprong ik als laatste op mijn Scott om aan de afdaling naar de voet van de “Muur van Borzee” te vliegen. Een puist die we vandaag na 25 en 65 kilometer dus 2x onder de wielen kregen met stijgingspercentages waar je duizelig van werd. Helaas zat er een tak in mijn derailleur gedraaid en sloeg mijn ketting eraf. Na het verwijderen en herstellen daarvan waren alle vogels gevlogen. Ik kwam bij een jonge kerel, Anne-Mark te rijden, waar ik de rest van de dag samen mee zou strijden.

 

Eenmaal boven en weer op gang getrokken begon voor mij toch wel het zwaarste en gelukkig laatste deel van de 3-daagse. Ook hier mocht je niet stil vallen, achter ons waren nog vele coureurs zichtbaar, en ook voor ons reden nog eventuele “prooien”. Maar ik had werk genoeg met mezelf. Na een pittige afdaling kwam Rob Peeters (veldritprof) langszij, hij had lek gereden en was aan een opmars bezig. Na kort samen te hebben gereden, een opmerking van mijn zijde dat ik het toch wel erg speciaal/leuk vond om op mijn leeftijd nog met hem aan het strijden was, gaf hij na een glimlach zijn mtb de sporen en verdween langzaam uit het zicht!

 

Op de wat vlakkere tussen stukken die volgden kon ik het wiel van Anne-Mark even niet houden en moest hem laten gaan. Maar ik was nooit over de streep gegaan, dus kon nog wel tempo blijven draaien. En uiteindelijk ook weer aanpikken bij hem. Nu pikten we links en rechts nog wat renners op met lekke banden om in de laatste kilometers bij gehaald te worden door een Duitser (stond 5de) uit mijn leeftijdscategorie. Deze had er nog erg veel zin in, maar ik liet me niet gek maken en bleef mijn eigen tempo rijden, mijn voorsprong in het klassement was immers ruim wist ik.

 

Hij gooide zich werkelijk naar beneden in de afdalingen, waar ik toch overal met een “veilige marge” naar beneden ging. Ik kon en wilde hem dan ook niet volgen. In de klimmen wist ik de afstand dan telkens te verkleinen. Onze snelheid ging hierdoor inmiddels weer wat de hoogte in, en zo haalden we toch nog wat zwoegende renners in.

 

Ik wist dat er in de laatste afdaling nog een poefje omhoog in zat. Ik dacht door hier op de pedalen te blijven te staan wel naar de Duitser toe te kunnen rijden. Maar bij de 2de trap werden die gedachten al snel teniet gedaan, het vaatje was he-le-maal leeg! Uiteindelijk moest ik mijn strijdmakker Anne-Mark ook nog voor laten.

 

Zo kon de eindbalans worden opgemaakt: een 40ste plek overall, een 8ste plek in de Open klasse en een 5de plek in de masters 40+ categorie. In het eindklassement over 3 etappes stijg ik nog een plekje en wordt 6de in de Open klasse en consolideer mijn 4de plek in de masters 40+ categorie. Leuke wetenswaardigheid is dat ik er in totaal 1,5 uur langer over deed dan winnaar Mathieu van der Poel en dat mijn totaaltijd goed zou zijn voor een 31ste plek in de UCI-wedstrijd.

Een 3-daagse om je vingers bij af te likken, strak geregeld, mooie parcoursen en aansprekend deelnemersveld. Ik heb mijn MTB-skills weer wat aan kunnen scherpen en weer wat “angsten” in voor mij heftige afdalingen weten te overwinnen! Nu nog 2 daagjes met de family nagenieten in La Roche om ons daarna weer in de dagelijkse sleur te storten.

Gert Jan Theunisse Classic - Sforz Cup #1

De Rips, 30-04-2017

 

Vandaag stond de openingswedstrijd van de Sforz Cup op het programma. Lekker dichtbij huis, dus de moeite om deel te gaan nemen. Kunnen we in de loop van het seizoen altijd nog zien of ik meer wedstrijden van deze Cup ga rijden en voor het klassement ga. Het betreft overigens de Gert Jan Theunisse Classic, een marathon over 3 rondes van 40 kilometer, 120 kilometer in totaal dus voor de mindere rekenaars!

 

Samen met Paul als verzorger naar De Rips gereden om in alle rust mezelf klaar te maken voor de wedstrijd. Dit met zo'n 200 andere starters. Geen idee wat me te wachten stond qua tegenstand en parcours. Na een korte startlus draaiden we het parcours op om te beginnen aan onze eerste ronde.

 

Het veld werd al snel flink uit elkaar getrokken door een jonge kerel die flink op kop aan het sleuren was. Ik zat zo ergens rond plek 8 a 10 waar ik na een tijdje omkeek en zag dat ik de laatste van de gevormde kopgroep was. Eenmaal op de ronde bleek snel dat het eerste deel niet mijn ding was, eindeloze single-tracks waar passeren onmogelijk was. Hier reden we dus ook telkens op een lang lint. En eenmaal op een spaarzaam recht stuk moesten eerst de gaten weer dicht gereden worden. Dit lukte me telkens wel, maar op het moment dat ik dan wilde schuiven doken we weer zo'n lange single-track op. Dit zou toch niet de gehele 40 kilometer zo zijn, dacht ik nog... Maar helaas was dit wel het geval. En dan moet (mag) je de ronde nog 2x rijden.

 

Inmiddels was de kopgroep uitgedund tot 6 a 7 man. Hiermee begonnen we dan ook aan de tweede ronde. Hier was in het begin even twijfel over het te volgen pad, zodat ik eindelijk in de gelegenheid kwam om de kop te pakken. Ik dacht, laat ik maar voorop gaan rijden, dan kan ik op de single-tracks het tempo bepalen en hoeft ik niet telkens de gaatjes dicht te rijden. Tot mijn verbazing reden we met 2 man vrij snel weg, terwijl ik gewoon lekker aan het rijden was. De andere was de jonge tempobeul van ronde 1! Intussen was mijn bidonhouder los gerammeld, en hing ondersteboven vast aan 1 boutje aan mijn frame. Ik hoopte maar dat hij niet tussen mijn cranks zou slaan, want zonder inbussleutel zag ik niet hoe ik dit euvel moest verhelpen. Gelukkig heeft hij de rest van de wedstrijd zo gebungeld zonder problemen.

 

Al samenwerkend op de open stukken, want de wind was inmiddels behoorlijk hard gaan waaien, konden we onze voorsprong uitbouwen. De single-tracks bleef ik telkens op kop rijden. Na een snelle tweede ronde hadden we een mooie voorsprong van circa 4 minuten opgebouwd. Op naar de laatste 40 kilometer slingeren.

 

Hier merkte ik dat ik toch wel de bovenliggende partij aan het worden was, of er werd toneel gespeeld. Met nog zo'n 10 kilometer te gaan ging ik voorzichtig eens proberen om weg te rijden. Maar waar bij de reguliere kop beurten het tempo enorm zakte als ik van kop ging, kreeg ik mijn compaan ook niet los gereden. Dan maar proberen op de laatste lange single-track van circa 2 kilometer op kop te zitten, dan zou ik in ieder geval nog voor de overwinning mee kunnen sprinten, daar inhalen mission impossible was.

 

Maar tot mijn verbazing/opluchting kreeg ik de ruimte om naar de winst te rijden! Het pijpje was blijkbaar helemaal leeg bij mijn concurrent. Zo kon ik als eerste de streep passeren na 5 uur en 15 minuten koers. Een lange en zware wedstrijd met een perfect eindresultaat. En met 1000 punten voor de Sforz Cup in de pocket kon moe weer richting Berlicum gereden worden, waar papa meteen weer mocht gaan spelen met zoonlief, die heeft geen medelijden.....

XCO - Benelux Kampioenschappen

Nieuwkuijk, 16-04-2017

 

Na de goede wedstrijd van vorige week, heb ik deze week een stevige trainingsweek achter de rug. Onderdeel daarvan was de XCO wedstrijd in Nieuwkuijk, tevens de Benelux Kampioenschappen. Lekker dichtbij, dus kon ik mooi op de fiets heen en zou Lot samen met Thijs later aanschuiven. Het leek een droge dag te gaan worden, maar niets was minder waar. Tijdens het inrijden was het parcours nog kurkdroog, bochtig, veel korte knipjes, eindeloze singletracks en rock gardens. Kortom alles wat ik niet leuk vindt, waardoor de motivatie niet erg hoog was.

 

Eenmaal ingereden en ingeschreven mochten eerst de amateurs hun koers gaan rijden. Voor mij dus tijd om nog lekker wat in te rijden op de weg. Maar hier werd ik ineens verrast door een fikse hagel- cq. regenbui. Hierdoor werd ik uiteraard zeiknat, terwijl mijn droge kleren samen met Lot en Thijs pas veel later zouden arriveren. Normaliter mijn weer, maar niet als ik er door verkleumt geraak. Ik twijfelde of ik wel moest gaan starten in deze toestand, de motivatie was gekelderd tot 0.

 

Maar toen de support massaal aan kwam, kon ik snel proberen om mijn natte kleding te wisselen voor droge. Dat snelle valt echter niet mee met gevoelloze en trillende handen,  maar ik besloot toch maar van start te gaan, uitstappen kon immers altijd nog. Het was inmiddels weer droog geworden, maar het parcours was omgetoverd tot een ware glibber baan. Starten in een XCO wedstrijd is al ellende voor mij, verkleumd aan de start is een ramp. En dan kregen we ook nog in de eerste bocht meteen weer een fikse hagelbui op onze helmen.

 

29ste kwam ik na de eerste volledige ronde door, rijdend tussen mannen die ik normaal alleen tref voor en na de koers. En ik kon er niet van weg rijden. Ook de 2de ronde draaide het voor geen meter, het weer bleef slecht, en ik kreeg het niet warm. 27ste kwam ik door en dacht, wat doe ik hier eigenlijk!? Het speelde door mijn hoofd om uit te stappen, maar een korte vloek tegen mezelf zorgde voor een kleine opleving. Ik kon in de 3de ronde behoorlijk versnellen, reed weg uit het groepje en kwam dichter bij een grote groep voor me. Deze wist ik in de 4de ronde allemaal op te rapen om zo als 19de door te komen.

 

In de 5de ronde begon het weer hard te hagelen en wist ik nog op te schuiven naar plekje 15. Maar in de 6de en laatste ronde kreeg ik het weer enorm koud. Ineens was ik mijn remkracht ook kwijt, blokken waarschijnlijk helemaal weg. Dit zorgde voor een erg trage ronde, wat me weer een plek kostte, 16de gefinisht.

 

Tja, wat moeten we er verder over zeggen. Dik ontevreden, en meteen duidelijk dat dit de laatste XCO - wedstrijd is voor mij. Vanaf nu alleen maar marathons, die discipline ligt me stukken beter. In mei staan 2 fraaie 3-daagse marathons op het programma waar ik erg veel zin in heb. Hopelijk kan ik met de gedane trainingsarbeid hier veel plezier gaan beleven, en zijn de XCO-wedstrijdjes hier toch goed voor geweest!

Kofax Hel van Groesbeek

Groesbeek, 09-04-2017

 

Vandaag was het dan eindelijk zover, de eerste (welliswaar halve) marathon van het seizoen. En een waar ik altijd graag en goed rijdt. Maar met de 2 XCO-wedstrijden van de afgelopen 2 weken was er toch lichte twijfel over het vormpeil. Met een gezonde dosis spanning, Charlotte en Thijs vertrokken we in alle vroegte naar Groesbeek.

 

Hier kon ik eerst mijn nieuwe kleding in ontvangst nemen bij Marc Boersma, welke mij dit seizoen gaat sponsoren! Na het stoppen van Van Tuyl, heb ik hem bereidt gevonden om mij van zijn mooie eigen ontworpen kleding te voorzien. Ik zal tevens als testrijder gaan fungeren van nieuw ontwikkelde producten!

 

Met in totaal 550 deelnemers ben ik op tijd in het startvak gaan staan om vanaf de eerste rij de aanloopronde over een motorcross baan aan te kunnen vallen. Hier was maar een smal strookje goed berijdbaar, dus was vooraan staan een must met het oog op een goed resultaat.

 

Kopstart had ik niet, maar ik zat ver genoeg voorin om na deze aanloopronde in de kopgroep post te vatten. Ergens achteraan bungelend, omdat de jeugdige renners in het begin meteen een enorm tempo (kunnen) ontwikkelen. Ik moet het meer van de lengte van de koers hebben, niet van het onstuimige begin, maar dat zal de leeftijd zijn. Al snel dunde de eerste groep uit, en na een kilometer of 10 kwam er een relatief lange klim met wat steile stukken erin. Hier kon ik de eerste 5 mannen net niet volgen en koos meteen mijn eigen tempo. Dit was wel hoog genoeg om alleen achter de koplopers te komen te rijden.

 

Het zou dus een lange “eenzame” dag kunnen worden. Maar het voelde goed aan, kon ook lekker tempo blijven rijden. Van achteruit wist dan ook niemand meer aan te sluiten. Zo kon ik de eerste ronde (35 km) van het prachtige parcours afleggen in 1:20:43, naar later bleek zo’n 50 seconden achter de kopgroep van 5. Omdat ik op dat moment niet precies wist wat het gat voor en achter me was ben ik natuurlijk vol door blijven rijden.

 

Blijkbaar was dat hard genoeg om het gat met de kopgroep te verkleinen, ik kreeg ze weer in het vizier. Dat gaf me een extra “boost” om proberen het gat weer dicht te rijden. Op 9 kilometer voor de finish lukte het me om net voor een lange afdaling aan te sluiten. Maar helaas schoten de 5 net een groepje achterblijvers voorbij, wat mij niet lukte. Ik moest dus lijdzaam toezien hoe ze weer van me weg reden. In de daarop volgende klimmen wist ik, op mijn tandvlees, weer aan te sluiten bij de 5.

 

Deze besloten toen net, met nog 2 kilometer te gaan, om het tempo flink omhoog te gooien en voor de winst te gaan strijden. Hier had ik na mijn ellenlange achtervolging geen antwoordt meer op, uiteindelijk wist ik er nog 1 van de 5 achter me te houden om zodoende tevreden als 5de overall en 1ste Master 40+ de finish te passeren.

 

Met een rondetijd van 1:19:48 wist ik een totaaltijd te realiseren van 2:40:31 wat goed is voor een gemiddelde van 25,5 km/u. Zo kon ik onder een stralend zonnetje, als trotse pappa, samen met Thijs de bloemen en de La Chouffe in ontvangst gaan nemen. En zo kon ook meteen een mooie podiumfoto voor de nieuwe sponsor gemaakt worden.

 

Om mezelf klaar te stomen voor de 2 stuks 3-daagsen die ik in mei in Belgie ga rijden, heb ik nog de 56,5 kilometer van de terugreis op de fiets afgelegd! De zelfgemaakte pizza door Thijs en mij deed me daarna heerlijk smaken! Kortom een geslaagd weekend! Op 1ste Paasdag dan nog een laatste uitstapje naar een XCO-wedstrijd in Nieuwkuijk, om daarna voor de hele marathons te gaan. Iets wat mij toch het beste ligt.

Complete off-day

Oldenzaal, 02-04-2017

 

Vandaag weer vroeg uit de veren om richting Oldenzaal af te reizen voor de mtb wedstrijd op reacreatiepark 't Hulsbeek. Een kleine ronde met veel kunstmatige hindernissen, voor velen geweldig, maar niets voor mij. De zin was dan ook al gedeeltelijk weg na 1 ronde verkennen. Nergens powerstukken waar ik mijn kracht kwijt kon. Maar een North-Shore, Switch-Back klim, drop-off, afdaling met wat boomstammen en vele korte steile klimmetjes en scherpe bochten. Iets wat ik de afgelopen jaren in de marathon's nergens tegen ben gekomen.

 

Maar het zonnetje en mijn trouwe fans waren weer mee, dus toch maar het beste ervan proberen te maken. Ik mocht iets eerder opstellen als vorige week, maar vanaf rij 4 zou het nog een lastige klus worden om voorin te geraken. Met de start was ik voor mijn doen redelijk goed weg, ik verloor in ieder geval geen plekken. Nadat we de eerste lange single-tracks op doken, was het wachten geblazen om te kunnen passeren.

 

Dit ging in het begin redelijk, ik schoof snel op naar plek 12, sloot ook aan bij een groepje, maar daar bleef ik "hangen". Het ging ineens niet meer vooruit, en ik moest ze weer laten gaan. Terwijl ik toch maximaal aan het rijden was volgens mijn hartslagmeter. Het werd een waar gevecht tegen mezelf, om toch zoveel mogelijk de gang erin te houden.

 

Maar ik kreeg er de snelheid niet in. uiteindelijk lukte het me in de laatste ronde nog 1 renner op te pikken om zo als 11de de streep te passeren. Ik kan me niet herinneren ooit zo'n belabberde wedstrijd te hebben gereden. Na deze korte uitstap naar de cross-country wedstrijden ga ik me de komende weken weer toeleggen op de vertrouwde marathon wedstrijden. Hopelijk gaat dat beter, de trainingen lopen in ieder geval super, daar klampen we ons maar aan vast.

NL Cup - Xtreme MTB Challenge

Burg Haamstede, 26-03-2017

 

Het dateerde alweer van 10 maart 2013 dat ik mijn laatste nationale MTB wedstrijd had gereden, waarna mijn rug het begaf. Die heb ik inmiddels weer redelijk onder controle, dus vond ik het weer eens tijd om het wat dichter bij huis te gaan proberen. Dat de jaren gewoon door tellen blijkt wel uit het feit dat ik dit jaar bij de masters 40+ mag starten!

 

Samen met Lot & Thijs gingen we er een mooi dagje zee van maken. Dit was mogelijk omdat de wedstrijd in het duingebied van Burg Haamstede verreden werd. Al heel vroeg met een stralend zonnetje vertrokken om optimaal voorbereidt aan de start om 10:20 uur te verschijnen. Nadat het stuurbord op de nieuwe Scott was bevestigd, het rugnummer was op gespeld en het parcours was verkend, kon ik me op gaan maken voor de start van de race.

Het was een schitterend parcours, constant op en af en heel veel singletrack. Helaas had ik vorige week de eerste wedstrijd in Berlicum moeten missen vanwege ziekte, dus was het achteraan starten. Hierdoor was het wachten op geschikte plekken om in te halen, i.c.m. lastige inhaal manoeuvres verloor ik veel tijd en kracht. Na de eerste ronde werden de gaten groter en kon ik mijn eigen tempo gaan rijden. Langzaam schoof ik op naar een plek binnen de top 10.

 

Op 2 “ijkpunten” op het parcours zag ik de 4 koplopers elke ronde rijden. Helaas kwam ik niet dichterbij, positief was dat dan wel dat het gat precies hetzelfde bleef. Ik reed dus na de eerste ronde net zo hard als de koplopers. Dit zorgde er mede voor dat ik alle achtervolgers op gepikt had en op plek 5 kwam te rijden. 1 man bleef echter netjes in mijn wiel en kreeg ik niet gelost.

 

Net voor het ingaan van de laatste rond maakte ik dan een stuurfoutje en kwam op een gaatje te rijden. Dit wist ik weer te dichten, maar makkelijk ging het niet meer. Nadat ik werd gehinderd door 2 gedubbelde moest ik weer een gaatje dichtrijden. Ook dit lukte me weer, maar wederom een stuurfoutje deed me breken. Ik zat op mijn max te rijden en de benen deden weer eens ouwverwets pijn! Zo bolde ik als 6de over de streep.

 

Na mezelf te hebben opgefrist hebben we een heerlijk geluncht met aansluitend een strand- en boswandeling. Voor mij een extra krachttraining, met de wandelwagen over het strand. Kortom een mooie, sportieve, zonnige en gezellige dag!

Off-day in Alphen

Alphen, 19-02-2017

 

Vandaag stond de Classique D’Alphen op het programma. Eens een keer koers dicht bij huis, dus kon de familie weer een keer komen kijken. Rondom een recreatiemeer was een ronde van 12 kilometer uitgezet welke 3x gereden moest worden. Met de startlus samen was dat goed voor 39 kilometer.

 

Bij het inrijden merkte ik al op dat het veelal singletrack was waarover gereden werd, ik hoopte dat het verderop de ronde wat breder zou zijn. Maar een goede start zou dus onontbeerlijk zijn. Die start was op een groot grasveld waar zo’n 70~80 man langs elkaar op konden stellen. Ik zag het al helemaal gebeuren, met mijn flitsende startcapaciteiten. Of dat het nu daaraan lag, of door het goed willen presteren voor de aanwezige support, ik mistte mijn start volledig. Nadat zo’n 250 man zich in gang getrokken hadden, het geduw en getrek een beetje achter de rug was en de iets mindere goden al stil begonnen te vallen, kon ik de schade op gaan maken.

 

Ik zag de eerste mannen al niet meer rijden, schat dat ik ergens rond plek 75 reed. Voor het opdraaien kon ik nog een aantal grote plukken renners voorbij schieten. Maar eenmaal op de grote ronde was het filerijden en inhalen niet te doen. Het duwen en trekken voor de positie begon weer, dit kost enorm veel energie en je schiet er vaak niet veel mee op. Zo af en toe schoot ik toch nog iemand voorbij, maar voor mijn gevoel zat ik nog rond plek 50 te rijden. Bij passage van mijn support bleek dat ik er niet veel langs zat. Ik sloot op dat moment net aan bij een omvangrijke groep waarvan de eerste op plek 16 reed en ik nog op ongeveer plek 40.

 

Nu moet je op een smal en bochtig parcours maar eens snel zo’n grote groep proberen te passeren, onmogelijk, voor mij althans. Telkens die gaatjes dichtrijden na de bochten, en als je dan wil passeren hang je alweer in de volgende bocht. In de tweede ronde wist ik nog op te schuiven naar circa plek 25. Met ingang van de laatste ronde viel het dan eindelijk wat stil en kon ik op een van de spaarzame brede rechte stukken in een ruk naar de kop van de groep rijden.

 

Nu kon ik eindelijk weer eens op de pedalen gaan staan en waar het eerst nog een enorm lang lint van renners in mijn wiel was. Zag ik na elke bocht de groep uitdunnen. Teken dat de benen nog niet zo heel slecht waren. Ik wist mezelf toch te motiveren om de hele laatste ronde vol door te trekken. Om zo zonder renners in mijn wiel als 15de overall & 5de 30-39 jarige de finish te passeren. De snelheden lagen hoog, getuige het feit dat ik al 27,6 km/u gemiddeld haalde!

 

Zeker niet tevreden met het resultaat. Maar na het missen van mijn start was dit wel het maximaal haalbare. Dat de hele ronde bochtig was bleek wel uit het feit dat ik geen tijd had om een slok drinken te nemen. Op naar de volgende koers, ergens in maart wil ik weer eens wat kortere XCO - wedstrijden gaan proberen.

Lithse Ham Cross

Lith, 04-02-2017

 

Vandaag de aftrap voor seizoen 2017. Al enkele jaren was het plan er om deel te nemen aan de Lithse Ham Cross, maar telkens kwam er iets tussen. Dit jaar moest het er dan eindelijk eens van komen om deze wedstrijd te gaan rijden. Een leuk rondje met gras, wat verharde stroken, balkjes en los zand! Een wedstrijd waar alle niveau’s en alle soort fietsen tegelijk van start gingen voor 1 uur koers.

 

Op de fiets heen gereden om na de inschrijving meteen een rondje over het parcours te gaan. Daarna op de weg de warming-up voltooid om, door mijn late inschrijving, achter aan het pak van zo’n 70 deelnemers aan te schuiven op het strand. Omdat na 300 meter al een fuik zat, zou het een rommelige openingsronde worden.

 

Ik maakte me niet druk en passeerde waar kon om zo gestaag op te schuiven. Ik kon een lekker tempo draaien en ondanks de hinderingen van andere coureurs wist ik na een aantal ronden toch aan te sluiten bij de kop van de koers. Hier nam ik meteen de kop om hetzelfde tempo door te trekken. En ik merkte dat ik, zeker in de los zand stroken, de bovenliggende partij was.

 

Al snel kwam ik alleen te rijden en bouwde mijn voorsprong gestaag uit. Het bleef opletten met achterblijvers, maar gelukkig ging het in mijn geval allemaal zonder al te veel hinder net goed. Met nog 3 ronden te gaan zag ik mijn Transalp-maat Roel met rasse schreden naderen. Ik had niet het idee dat ik stilviel, maar hij had duidelijk nog wat over!

 

Met ingang van de laatste ronde sloot hij dan ook aan. Waarna ik hem meteen moest laten gaan, hij reed simpelweg te hard. Halfweg kon ik, door wederom de los zand stukken foutloos te rijden, weer aansluiten. Maar dit was maar voor eventjes, op de rechte powerstukken ging het gas er weer op, en kon ik net niet aanpikken. Zo moest ik met een tweede plek genoegen nemen. Gezien het deelnemersveld, omvangrijke trainingsweek en de eerste wedstrijd sinds lange tijd, kan ik niet anders dan tevreden zijn. De eerste bloemen zijn binnen en ik ben op de goede weg om er een mooi jaar van te gaan maken!

 

Tijdens de prijsuitreiking was het inmiddels flink gaan regenen. Zo haalde ik nog een flink nat pak op weg naar huis.

Seizoen 2017

Berlicum, 03-02-2017

 

Het laatste bericht dateert al weer van even geleden, maar dat wil niet zeggen dat er niets gebeurd is. Na een periode van rust inclusief vakantie in oktober vorig jaar, voelde mijn rug met de dag beter aan. In die tijd heb ik tevens al nagedacht over de invulling van seizoen 2017 waar ik master 40+ wordt.

 

Het geplande veldrijden heb ik geschrapt. En ik ben op zoek gegaan naar een personal trainer om er in mijn eerste master 40+ jaren nog eens vol voor te gaan. Ik merkte dat ik totaal zonder structuur aan het trainen was en dat rusten er wel eens bij in schoot, gewoon omdat ik het (te) leuk vindt om te fietsen. Ik heb in Aschwin iemand gevonden die mij hierin de komende tijd gaat begeleiden. Er zit dus momenteel weer veel variatie in de trainingen en trainingsbelasting/week. Ik merk dat ik hierdoor weer erg gemotiveerd aan het raken ben.

 

Tevens heb ik voor het eerst een inspanningstest gedaan om de trainingen nog beter af te kunnen stemmen op mijn sterke/zwakke punten. En, nog belangrijker, om het lichaam eens te laten controleren op onregelmatigheden, zoals gezegd tikken we dit jaar de 40 al aan. Gelukkig was alles nog in orde, evenals mijn motor, die voor mijn leeftijd nog behoorlijk wat PK’s had! Alweer een extra motivatie!

 

Dan heb ik in grote lijnen het seizoen al gepland, met de focus vooral op het NK Marathon, waar op dit moment nog niet van bekend is waar deze gehouden zal worden. De kalender is inmiddels weer gevuld met diverse wedstrijden voor welke ik al aangemeld heb/op de planning heb staan. Onder andere 3 stuks 3-daagsen, welke mij vorig seizoen super bevallen zijn. De kalender zal komende weken verder gecomplementeerd gaan worden.

 

Dan is er tevens een einde gekomen aan een tijdperk. Al vanaf dat ik begon met fietsen ergens in 2003, word ik ondersteund door Bikecenter Van Tuyl. Deze samenwerking komt helaas vanaf dit seizoen ten einde. Momenteel ga ik dus sponsorloos wedstrijden rijden, dus als iemand zich geroepen voelt een “oude krijger” te ondersteunen zou dat zeer welkom zijn! Alle tips en steun is welkom.

 

De klachten aan mijn rug zijn momenteel volledig over. De komende tijd zal de website dan ook weer regelmatig ge-update worden met wedstrijdverslagen. Hopelijk gaat het weer een mooi & blessurevrij seizoen worden.