1. MTB Marathon Oss

Oss, 01-09-2019

 

Vandaag toch nog eens een nummerbord aan mijn stuur bevestigd. MCO Oss organiseerde voor het eerst een marathon in mijn trainingsgebied. Een aanloop lus bracht ons op een ronde van 63 kilometer door Herperduin en de Maashorst. Ik kon mooi op de fiets heen, meteen de warming-up gehad.

 

De start stond om 9:00 uur geplant, de halve en de hele marathon vertrokken gezamenlijk. Geen idee hebbende wie welke afstand reed. Ik wilde vandaag vooral lekker rijden en niet met het geweld van de korte afstand rijders mee gaan.

 

De start mistte ik dan ook half, geen focus… Dan koos ik ook nog het verkeerde spoor (los zand) en kwam wat stil te vallen, geen verkenning…. Zo zag ik een hele sliert mtb-ers voor me op de eerste lange singletrack. Eigenlijk was mijn plan dus wel geslaagd, lekker relaxt rijden in het begin, en dan maar kijken waar ik uit zou komen, altijd goed.

 

Eenmaal van de aanloop lus af kwamen we op de, voor mij bekende, trails van Herperduin . Hier pikte ik nog 2 man op, maar zag voor me verder niemand, terwijl er toch echt een hele club voor me zou moeten rijden. Ik begon wat aan mezelf te twijfelen, zou ik dan zo slecht rijden….

 

Totdat we de oversteek van Herperduin naar de Maashorst maakten. Er kwam een heel peloton achter aansluiten…. In het begin een verkeerde afslag, ik reed dus op kop. Tja, wat doe je dan, dat laat je niet lopen en zo pikte ik aan. En zo werd het toch afzien geblazen. Tot zo’n 55 kilometer kon ik de kop volgen, op de vele singletrails mistte ik toch wat behendigheid t.o.v. de koplopers en ik moest een gaatje laten.

 

Ik pakte mijn eigen tempo en begon aan de 2de ronde. Ik kwam zeker niet stil te vallen, en zag op 90 kilometer 3 man rijden. Hier sloop ik langzaam naartoe, om eenmaal aangesloten mijn neus eens aan het venster te steken. Die impulsen zorgen ervoor dat we met 2 man overbleven. Dus zo streed ik toch voor de overwinning.

 

Ik besloot om het tempo nog wat op te voeren, maar mijn medevluchter, welbekende Leon, gaf geen krimp. Ik voelde me nog prima eigenlijk, goed gegeten en gedronken, dus ik was vol vertrouwen. Maar toen we 110 kilometer gereden hadden voelde ik me verslappen. Het ging niet zo soepel meer en ik was blij dat ik kon volgen. We draaiden nog wel gezamenlijk het finish terrein op. Maar op de klimmetjes/geslinger moest ik Leon al snel laten gaan.

 

Zo finishte ik op korte afstand als 2de, en kon ik na ontvangst van de bloemen aan de cooling-down naar huis beginnen. Dat ging niet zo soepeltjes meer, om het maar voorzichtig uit te drukken. En met 160 mtb-kilometers op de teller, een poetsbeurt voor de MTB, een douche voor mezelf, kon ik neerploffen op de bank om naar een enerverende Vuelta-rit te gaan kijken. 

15. Schinderhannes MTB Marathon

Emmelshausen, 19-05-2019

 

Na het uitermate geslaagde verjaardagsfeest van Charlotte, het opruimen van de rotzooi, Thijs op bed te hebben gelegd en een bakje koffie, stonden Jos & Gijs klokslag 20:30 uur voor de deur. Zij kwamen mij ophalen om af te reizen richting Emmelshausen, waar een dag later om 8:30 uur het startschot zou klinken voor de 104 kilometer met 2500 hoogtemeters tellende MTB Marathon.

 

Nadat we om 00:15 uur elkaar welterusten wensten ging om 6:00 uur de wekker al weer. Na een ontbijtje op bed werden de laatste 20 kilometer afgelegd richting Emmelshausen. Mooi op tijd konden we dichtbij parkeren voor de laatste voorbereidingen. De weergoden hadden ons droog weer beloofd bij de start, en later regen. Maar je raad het al, het regende, en in de nacht was tevens veel nattigheid gevallen.

 

Een zware modderkoers met veel glibberen zou het gaan worden. Na een startlusje van 6 kilometer ging ik als circa 12de de grote ronde op. Ik kon snel wat opschuiven, maar op het eerste klimmende stuk zag ik 5 man wegrijden. Ik zat aan mijn max. dus was niet bij machte om mee te springen.

 

Ik haalde nog wat mannen in die hetzelfde probleem hadden als ik, maar waarschijnlijk net iets te diep waren gegaan en redelijk stilvielen. Ik kon wel een mooi tempo handhaven, en samen met Jan (concurrent 40+) de rest van de wedstrijd aan gaan pakken.

 

Dat dit in een straf tempo gebeurde bleek wel uit het feit dat we de koplopers weer in het vizier kregen. Een van de 5 moest daar lossen en met 40 kilometer achter de rug pikten we hem op. Jan was duidelijk de behendigste in de verraderlijke afdalingen. Ik nam daar geen enkel risico en moest telkens een gaatje laten om dat vervolgens in de klim weer te dichten. De geloste man maakte er helemaal een potje van, hij viel en ik moest lijdzaam toezien hoe Jan weg reed.

 

Ik kon uiteindelijk weer het gat dichtrijden, waarna we weer een geloste oppikten om zo weer met drieën verder te kunnen. Maar op 50 kilometer herhaalde zich het tafereel. In een afdaling met geulen schoot hij met zijn voorwiel in een (te) diepe plas om vervolgens aan de voorkant af te stappen. Weer kreeg Jan een flink gat en weer kon ik achtervolgen. Met veel moeite lukte het me aan te sluiten, waarna het wel tot kilometer 70 duurde voordat ik weer een beetje lekker op mijn fiets zat. M.a.w. het ging niet echt gemakkelijk.

 

Maar zoals zo vaak kwam ik er toch weer doorheen en kon zo af en toe weer op kop het tempo wat opvoeren. Jan gaf echter geen krimp en ik besloot niet te gek te doen, het was immers nog een eind en ik had een perfecte vluchtmakker. Ik wist wel dat hij normaliter sneller is (wie niet) als ik op de streep, dus ik moest nog wel wat bedenken om van hem af te geraken.

 

Doordat Emmelshausen hooggelegen is, waren de laatste kilometers over een langere klim. En met nog 5 kilometer te gaan besloot ik alles of niets te spelen. Ik schakelde nog een tandje bij, ging regelmatig op de pedalen staan, om zonder om te kijken zo snel mogelijk naar de finish te rijden. Mijn benen explodeerden, maar ik zette door. Zeker toen ik ineens nummer 3 in koers zag rijden.

 

Ik pikte hem op, en hoorde later van Jan dat hij na een korte poging meteen liet lopen. Ik bleef druk zetten en eenmaal boven aan de klim draaide we de doorgaande weg op richting finish. Hier keek ik even onder de arm door en zag dat Jan had moeten lossen. Ik hield het tempo hoog en compleet leeg gestreden kwam ik als 3de overall en 1ste master 40+ over de finish.

 

Een uitslag waar ik geen rekening mee had gehouden in dit deelnemersveld. Na de huldiging, reden we moe maar zeer voldaan weer richting Berlicum. Mooi op tijd thuis om Thijs nog even te zien, waarna overal de modder nog tussenuit gehaald diende te worden. En zo plofte ik na een enerverend weekend om 20:30 uur op de bank voor een heerlijk bak koffie!

14. SKS Bilstein Bike Marathon

Grossalmerode, 05-05-2019

 

Op zo’n 360 kilometer rijden van Berlicum ligt het dorpje Grossalmerode, daar waar de 14. SKS Bilstein Bike Marathon verreden werd. Samen met schoonvader Paul togen we een dag eerder al naar het nabij gelegen dorpje Helsa om in een zeer mooi herberg te overnachten.

 

Deze dag was het regenachtig weer, op hoger niveau zelfs sneeuw. De dag van morgen zou droog en zonnig weer opleveren met temperaturen van net boven 0. Na het vast tie-wrappen van mijn stuurbord begon ik een korte warming-up waarin bleek dat het toch wel behoorlijk modderig (glad) was, leuk!!

 

Om ruim voor 9 uur (dan was de start) zette ik mijn Scott Scale op de eerste startrij om vooraan te kunnen starten. Vandaag werd weer samen met de halve afstand gestart. Zij hoefden maar 2 ronden van 34 kilometer met 900 hoogtemeter, terwijl wij nog 1 bonusronde mochten doen, goed voor 102 kilometers met 2700 hoogtemeters voor de rekenaars onder ons.

 

Ik was goed weg met de start, kon me mooi tussen plek 5 en 10 handhaven. Op de eerste klim werd ook meteen een kopgroep van 10 man (2x lang, 8x kort) geformeerd. Op de leuke ronde waar regelmatig stukken singletrail inzaten bleven we tot op de helft ongeveer samen. Daarna verbrokkelde de kopgroep op een lange klim zich in kleinere groepjes.

 

Uiteindelijk reden er 5 man voor me (4x kort, 1x lang) en was de rest niet bij machte om mij te volgen. Kwam dus vrij snel alleen te zitten, niet nadelig overigens, want het was of omhoog, of omlaag. En zeker met de modderstroken was het fijn om niemand voor je te hebben!

 

Ondanks de koude kwam ik in een goede cadans en kon genieten van het parcours en de omgeving waar her en daar nog plukken sneeuw lagen. In 1:26:44 werd de eerste ronde volbracht, en ik zag op de eerste klim weer 3 man rijden, waaronder de voor mij belangrijke lange afstandsrijder. Ik koos ervoor om mijn eigen tempo te blijven rijden om zo hopelijk langzaam het gat te dichten.

 

Dit duurde behoorlijk lang, maar in de afdaling naar de laatste steile klim voor de finish wist ik aan te sluiten. Die klim reed ik in een behoorlijk tempo op om te kijken of ik meteen weg kon rijden. Voor mijn gevoel kon mijn concurrent makkelijk volgen, hij had zich dus niet opgeblazen…. 1:29:27 had ik nodig voor de tweede ronde.

 

Met ingang van de laatste ronde liet ik hem op kop de klim aanvangen om even af te tasten hoe de vlag erbij hing. Deze klim kende veel glibber stukken, waar ik telkens in moest houden en wat dus extra kracht kostte. Ik besloot daarop maar weer over te nemen, om bovenaan tot de conclusie te komen dat ik een gat van 100 meter had.

 

Ik besloot door te rijden en aan een solo van hopelijk 30 kilometer te beginnen. Ook in de laatste ronde kon ik goed tempo blijven rijden. Het kwik was inmiddels iets opgelopen wat het nog iets aangenamer maakte. Vervelender was de crossmotor die als voorrijder voor me reed, is normaal tijdens dit soort evenementen. Normaliter rijdt ik niet vooraan dus heb ik er geen last van, maar nu kon ik ervaren hoe fijn het is om telkens een walm uitlaatgas binnen te krijgen…

 

Regelmatig omkijkend telde de kilometers langzaam af. En aan de voet van de laatste klim begon ik er echt in te geloven, maar eerste overall overwinning als marathon rijder. En zo geschiedde, dat ik dat op mijn 41ste nog mee kan/mag maken, winst in de 14. SKS Bilstein Bike Marathon met een ronde van 1:30:27. Wederom weer goed ingedeeld, weinig verval op de rondetijden. Uiteindelijk nog 4,5 minuut weg gereden van de nummer 2.

 

Zo konden na een heerlijke douche de prijzen in ontvangst genomen worden op het podium. Waarna aansluitend aan de terug reis begonnen kon worden, om 20:00 uur draaide ik de auto op de inrit. Snel alles weer gereed gemaakt voor maandag, waar weer een gewone werkdag wachtte!

Gert Jan Theunisse Classic

De Mortel, 14-04-2019 

 

Vandaag stond de Gert Jan Theunisse Classic op het programma, een kleinschalige marathon lekker in de buurt. En in de buurt wil zeggen, geen hoogtemeters maar 93 kilometer snelheid!

 

Vlak voor de start bedacht ik me dat een toiletbezoek nog pure noodzaak was. Met 2 unisex toiletten en een start van de vrouwenwedstrijd was dat niet erg handig. Uiteindelijk had ik nog 8 minuten om mijn jack in de auto te gaan leggen en me tussen de starters te wringen. Dit lukte wonderwel, en met nog 2 minuten te gaan, stond ik met een verhoogde hartslag klaar voor vertrek. Geen hinder van de koude!!

 

Na een lange aanloopstrook over asfalt, gevolgd door een lange brede strook in de bossen begonnen de eerste singletracks. Mijn motor sloeg meteen lekker aan en kon in het zog van de eerste mee glippen. We starten tegelijk met de 62 kilometer rijders, wat het wat lastiger en nerveuzer maakte.

 

Een groepje van 3 man reed weg, die gingen echt te hard voor me, en ik kon aanpikken in de 2de groep met een 4-tal 62 kilometer rijders. De eerste 3 waren helaas overigens wel lange afstand rijders. Ik kon op de technische stukken met hangen en wurgen volgen, maar ik bleef erbij. Na zo’n 20 kilometer reden we dan verkeerd, we kwamen de top 3 tegen, draaiden om, en zagen uiteindelijk een paar grote groepen meer. Dit kostte ons zo’n 2,5 minuut, en erger de wedstrijd kon weer opnieuw beginnen.

 

Ik kon me gelukkig redelijk voorin handhaven, nu reden er 6 man weg (4x lang en 2x kort) en kwam ik met 2x kort samen te rijden. De eerste ronde werd in 1:17:52 afgelegd. Ik probeerde de 2de ronde het tempo hoog te houden en waar het kon even uit de wind te zitten. Mijn bondgenoten waren immers klaar aan het einde van de ronde.

 

Maar na een halve ronde bleek ik toch de betere benen van het stel te hebben en heb behoorlijk wat kopwerk voor mijn rekening genomen. Een moest er zelfs lossen, en zo kon ik na 1:15:55 aan de laatste ronde beginnen op plek 5.

 

Met veel wind, en helemaal niets te zien voor je, is dat een lastige opgave. Maar de benen waren goed, het draaide lekker en zo kreeg ik nummer 4 in koers in het vizier. Langzaam kroop ik ernaar toe. En eenmaal erbij nam ik resoluut de kop, schroefde het tempo nog wat op en kon hem lossen. Ik bouwde gestaag mijn voorsprong uit om in 1:16:21 de laatste ronde af te leggen.

 

Met een 4de plek overall en een 1ste in de 40+ kon ik tevreden huiswaarts keren om op de bank Parijs-Roubaix te aanschouwen. Een geslaagde herstelweek voor lijf en materiaal dus afgelopen week!

Hel van Groesbeek

Groesbeek, 07-04-2019

 

Even was het onzeker of ik wel zou kunnen deelnemen, vanwege een oogontsteking, maar met de juiste medicatie was dit euvel tijdig en voldoende verholpen. En zo vertrokken we in alle vroegte richting Groesbeek alwaar een heerlijk zonnetje en parcours op ons lagen te wachten.

 

Dit jaar stond voor mij voor het eerst de lange afstand (lees 3 ronden van 35 km & 600 hoogtemeters) op het programma. Benieuwd hoe ik me staande zou gaan houden in een gigantisch deelnemersveld. Een 3-tal startvakken waren er gemaakt. De eerste voor een 20-tal eliterenners, de tweede voor de overige licentiehouders (zo’n 180) en de derde voor de rest!

 

Uit reacties van voorgaande jaren wist ik dat de 3de ronde de naam van het evenement eer aan doet, “De Hel van Groesbeek”. Zaak dus om toch wat zuinig te rijden de eerste 2 ronden om niet al teveel verval te hebben in de 3de.

 

In startvak 2 was het wie het eerst komt staat daar vooraan. Zodoende stond ik 30 minuten voor het startschot al in het vak op de 2de rij, prima uitganspositie dus om de startlus over de plaatselijke motorcrossbaan aan te vallen. Hier kon ik redelijk mijn positie behouden om in een mooi groepje aan te klampen. Al snel voelde ik dat het net te hard ging en besloot mijn eigen tempo te gaan rijden. Ik bleef de grote groep waar ik uit gelost werd wel in het vizier houden. En op het moment dat ik weer leek aan te gaan sluiten, vloog tot 2x toe de ketting van mijn voorblad in een afdaling.

 

Natuurlijk weg groep, en ik kwam in een achtervolgende groep terecht. De moraal was even weg en ik had moeite om hier aan te kunnen klampen. Gelukkig zat de eerste ronde erop, en stonden Thijs & Lot langs de kant me aan te moedigen. Dit had ik net nodig, de knop ging weer om, motivatie kwam weer langzaam terug. Maar ik bleef wel moeite houden om te volgen. We reden zo net binnen de eerste 30.

 

In de loop van de 2de ronde kon ik af en toe wat kopbeurten gaan doen. Maar moest ik nog 4x een flink gat dichtrijden op de groep nadat mijn ketting er weer was afgevlogen. Niet echt motiverend, maar het gaf wel aan dat ik zeker niet de slechtste van de groep was! Ik wist er toch bij te blijven om zo aan de laatste ronde te beginnen. Ik voelde me daar sterker worden t.o.v. mijn medevluchters.

 

Na een aantal kilometers ben ik eens wat harder een klim op gereden om te kijken hoe de vlag erbij hing. Het begon al te kraken, maar nog niet helemaal. En op het moment dat ik me af liet zakken, werd er een versnelling geplaatst. Ik probeerde weer aan te sluiten, maar de vogel was gevlogen. En zo kwam ik overigens wel alleen in de achtervolging. Ik kon het tempo er goed inhouden en hield hem wel in het zicht.

 

Daarnaast pikte ik nog wat stilgevallen renners uit de kop op. Gelukkig bleef nog meer kettingpech me bespaard, en kon ik zelfs weer aansluiten bij de renner die eerder van me wegreed. Gezamenlijk reden we de laatste kilometers, en in de veronderstelling dat alle podiumplekken toch al weg waren liet ik de laatste meters lopen. Zo bolden we toch nog als 19de en 20ste over de finish.

 

Na de huldiging van de SforzCup van 2018, die ik nog tegoed had, 2de individueel en 2de team volgden de huldigingen van de wedstrijd. En hier kreeg ik een deja-vu van Apeldoorn. Daar werd ik verslagen in de sprint voor de 3de master 40+ plek. Nu bleken wij om de 3de plek te sprinten en ik dus wederom 4de werd….

 

Jammer, maar met rondetijden van 1:22:30, 1:26:08 en 1:26:30 zit het met de conditie wel goed. En ook de totaaluitslag in dit deelnemersveld stemt me best tevreden. Hier kunnen we weer verder op bouwen na een herstelweek voor lijf en materiaal!

Merida Bike Marathon

Apeldoorn, 09-03-2019

 

Nadat ik na Zuid-Afrika weer in training ben gegaan werd het wel weer eens tijd om de conditie aan te scherpen in een wedstrijd. De aanloop is eigenlijk probleemloos verlopen, al duurde het even voor het weer lekker begon te lopen. Maar wat wil je na 5 weken niet sporten in warme temperaturen om daarna in de koude & nattigheid weer op te starten vanaf “nul”. In ieder geval met een uitgerust lichaam & geest.

 

De Merida Bike Marathon in Apeldoorn stond op de kalender, waar een ronde van 36 kilometer was uitgezet. Ik koos als eerste wedstrijd de halve afstand (2 ronden) ipv de hele (3 ronden) om niet te gek van start te gaan. In een enorm deelnemersveld kwam ik iets te laat opdraven bij de start, maar door een beetje brutaal te zijn wist ik al zo’n 200 man te passeren om zo op rij 3 a 4 plaats te nemen.

 

En nadat de hele marathon was weggeschoten mochten wij oprijden wat we een plek helemaal aan het zijkantje in de buitenbocht op de eerste rij opleverde. Met Lot en Thijs als support was ik uiteindelijk niet best weg, kreeg meteen een beetje fuikvorming. En zo rond plek 40 was ik vertrokken.

 

Het tempo op deze snelle ronde lag meteen enorm hoog. Plek om te passeren was er wel, maar dan moest wel van het aangereden pad af gegaan worden. Ik kon mooi opschuiven met een grote groep rijdend voor plek 4 in het vizier. Hier schoof ik langzaam naar toe, maar nadat ik net was aangesloten reden we in het achterveld van de lange afstand.

 

Dit zorgde voor wat hartslag verhogende acties, waar ik niet aan mee deed. Hierdoor kwam ik wel telkens weer op achterstand te rijden. Het werd ook onoverzichtelijk welke rijders nu voor welke afstand aan het “strijden” waren. Niet dat ik me daar druk over maakte, gewoon rijden zo hard als ik kon.

 

Vermoedelijk kon ik ergens rond plek 20 aan de 2de ronde beginnen. Hier kon ik mijn tempo goed vasthouden en nog diverse renners passeren. Ik bleef de 2de groep rijdend voor plek 4 wel telkens in het zicht houden, maar kon er helaas net niet bij aansluiten. Met nog een kleine 10 kilometer te gaan pikte ik nog 2 gelosten op welke in mijn wiel bleven hangen.

 

De laatste kilometers nog maximaal op kop doorgereden om ze proberen te lossen. Maar we mochten er toch om gaan sprinten, plek 11 welteverstaan! Helaas won ik deze sprint net niet en finishte als 12de. Nummer 4 t/m 13 zaten uiteindelijk binnen 34 seconden van elkaar. Lekker gereden (27,5 km/u!!) en redelijk tevreden, beetje zure nasmaak van het feit dat diegene waarvan ik de sprint verloor als 3de mee op het podium masters 40+ mocht. Volgende keer beter!!

Windtunneltesten

Eindhoven, 21-02-2019

 

Via mijn werk kreeg ik de mogelijkheid om een dag gebruik te mogen maken van de windtunnel inclusief personeel op de TU/e. Tijdritfietsen, tijdritpakken, complete tijdritploegen en andere high-tech vernieuwingen worden met regelmaat van de klok getest in deze tunnel. De windtunnel is nog niet al te lang in gebruik en is uniek in de wereld met een 27 meter lange testsectie.

 

Voor mij zij bovengenoemde zaken echter niet aan de orde, ik heb niet eens een tijdritfiets! Maar in overleg met mijn kledingsponsor MB Sportswear hadden we toch een aantal interessante tests bedacht. En zo gebeurde het dat mijn MTB de eerste MTB ooit in een windtunnel werd. Na wat aanpassingen aan de standaard fietssteun, MTB heeft een steekas, deze paste er niet in, kon de testdag beginnen.

 

Allereerst heb ik een aantal houdingen op de MTB getest om te bekijken wat me dat aan winst op zou leveren bij diverse rijsnelheden. De resultaten waren in mijn ogen verbluffend, en ben er ook zeker wijzer van geworden.

 

Aansluitend heb ik een hele reeks van Marc's nieuwe pakken getest in 1 en dezelfde houding. Hier kwam ook een verrassend resultaat uit. Zijn laatste nieuwe pak had aanzienlijk minder weerstand. Deze "moet" dus komende wedstrijden om mijn schouders komen.

 

Helaas kan ik niet verder in detail treden ivm sponsorafspraken, maar het was een erg leuke en leerzame dag waar ik zeker profijt van ga hebben. Hieronder wat algehele foto's, de diverse testfoto's houdt ik voor mezelf, haha!!

Seizoen 2019

Berlicum, 08-01-2019

 

Allereerst nog de beste wensen voor 2019!!

 

Na ons avontuur in Zuid-Afrika heb ik de trainingen weer opgepikt. Na 5 weken van inactiviteit heb ik nog een hele weg te gaan om weer een beetje in vorm te komen. Waarvoor!?? Geen idee, ik heb nog geen hoofddoelen voor dit jaar, ben nog zoekende wat dat betreft. Al is het uiteindelijk maar om mooie tochten in een goede conditie te kunnen rijden! 

 

Qua sponsoring dan, dit jaar blijft MB Sportswear mij van kleding voorzien. Ook de 9thWave wielen blijven in mijn MTB. Qua voeding en voedingsadvies kan ik ook in 2019 weer leunen op Sportvoedingswebshop. Daarbij mag ik bij sportschool Ready4More gebruik maken van de faciliteiten voor krachttraining.

 

De komende weken zal de kalender misschien wat meer invulling gaan krijgen.